Ik weet niet of ik vandaag moet vieren of verdrietig moet zijn! Ik ben eens nagegaan hoeveel dagen ik in het totaal in Bosnië zal verblijven: 283 dagen! Geloof het of niet maar vandaag (zondag 16 maart 2008) ben ik aan dag 141 gekomen! Dit wil zeggen dat ik AL :-)/:-( in het midden van het project ben! Voor sommigen onder jullie (en vooral voor mijn ouders) zal dit bericht als goed nieuws klinken! Ik heb daarentegen gemengde gevoelens!
Ik realiseer me maar al t
e goed dat het leven niet meer hetzelfde zal zijn als ik terugkom! Ik voel dat ik veranderd ben! Ik kijk anders naar de dingen: Tijd en afstand zijn relatieve begrippen geworden. Diversiteit en gelijkheid staan centraal in mijn denkwereld. De tijd vliegt voorbij en voor ik het goed zal beseffen, sta ik weer thuis! Het zal net 1 grote droom lijken waaruit ik zal ontwaken! Ik zal nooit kunnen verwoorden wat ik hier allemaal heb meegemaakt, heb gevoeld, heb beleefd,… Mijn grootste angst is dat niemand mij dan ook zal kunnen begrijpen!Nuja ik besef ook heel goed dat een buitenlandse ervaring een virus is en dat eens je ervan hebt geproefd, het je niet meer zal loslaten… Dus dit belooft!
Het is weeral een tijdje geleden dat jullie nog iets van mij hebben gehoord! Sommigen zijn bezorgd en denken dat het de verkeerde kant met mij opgaat! Anderen beseffen maar al te goed dat het een goe
d teken is en dat ik gewoon geen tijd meer vind om voor mijn pc te zitten… Zelfs mijn persoonlijk dagboek heeft het hard te verduren en kent lege bladzijden sinds mijn komst bij de 2 spanjaarden! Ik ga ervan uit dat het normaal is! Tenslotte ben ik niet naar hier gekomen om een roman te schrijven over mijn avonturen hier! Het is een persoonlijke ervaring en zoals ik al heb gezegd: woorden zullen NOOIT kunnen beschrijven wat ik hier meemaak! Maar dat neemt niet weg dat ik jullie ook heel graag op de hoogte hou van mijn reilen en zeilen hier…En wat mij de komende weken te wachten staat, zal mijn emotionele balans niet ten goede komen, maar ik kijk er enorm naar uit: Woensdag komen mijn ouders naar Bosnie voor 10 dagen tot 29 maart!!! Een blij weerzien zal het ongetwijfeld worden na bijna 5 maanden! Aan de andere kant zal het enorm raar zijn om mijn ouders te zien in een totaal andere context! Nuja, ik kijk er in ieder geval enorm naar uit (en zij ook)! Wanneer mijn ouders terug vertrekken, komen er 4 collega’s/vriendinnen van het Huis van het Nederlands mij vergezellen! Ik wil niet weten wat dit voor emotionele en vooral lichamelijke gevolgen zal hebben ;-) Ik beloof jullie zeker een uitgebreid verslag van al het bezoek!
Ondertussen is er weer
zoveel gebeurd dat ik jullie onmogelijk het hele verhaal kan vertellen! Laat mij kort samenvatten! De laatste EVS vrijwilligers zijn aangekomen! We zijn hier nu in het totaal met een groep van 11 man! We lijken wel een kleine familie! Armel, mijn mentor, heeft mij het voorstel gedaan om vrije tijdsactiviteiten voor de vrijwilligers te organiseren! Natuurlijk was dit een voorstel waar ik geen ‘nee’ tegen zei! Vorige zaterdag hebben we met zo’n 15 man een quiz gespeeld! Het was heel gezellig en voor herhaling vatbaar! Op het programma staan volgende activiteiten: een teambuilding weekend in de bergen, hiking, mountainbiking, een stadsspel (à la DE MOL),… Ik heb hier dus mijn handen mee vol met de organisatie…We zijn ook sinds deze week begonnen met de eerste vergaderingen om toerisme in Herzegovina uit te bouwen! We willen ons vooral focussen op alternatieve sporten gecombineerd met een vleugje cultuur… Hiervoor zouden we een website willen ontwikkelen die het zou moeten vergemakkelijken om je persoonlijke reis in elkaar te steken… Alles staat nog in zijn kinderschoenen maar iedereen is heel erg gemotiveerd om op pad te gaan om foto’s te nemen, filmkes te maken en informatie te zoeken… Ik hou jullie op de hoogte!
In het centrum begint alles meer en meer vorm te krijgen! Na een serieuze aanvaring met Vera zijn we tot enkele ov
ereenkomsten gekomen! Ik mag de komende oudergroupen helpen organiseren, we zijn samen bezig met een subsidiedossier in elkaar te franselen om een SOS telefoon op te starten en ik kan mij meer bezighouden in het centrum en in de comune! Vandaag had ik een hoopgevend gesprek met Dr. Juric (hoofd van het centrum). Ze willen mij in het centrum houden en mij tewerk stellen na mijn project in augustus! Ik moet mij nu alleen op therapeutisch, diagnostisch, organisatorisch en taalkundig vlak kunnen bewijzen… AMAI! Dit komt als een bom op mijn hoofd gevallen! Het is een fantastische kans op professioneel vlak, maar ik heb tijd nodig om hierover na te denken… Nuja, ook hierover hou ik jullie op de hoogte! Ik heb nog een kleine 5 maanden te gaan dus er kan nog veel gebeuren in deze tijd…Naast al dit zijn we met
enkelen begonnen aan een nieuw project om in de eerste week van juli in het kader van het interculturele festival hier in Mostar een soort van interculturele uitwisseling op poten te zetten in samenwerking met 6 verschillende landen! Het zou een “kort film wedstrijd” worden gecombineerd met verschillende activiteiten, filmvertoningen, interviews,… Het belooft! Dus als je iemand zou kennen die hieraan zou kunnen of willen meewerken, geef mij gerust een seintje!Ik zal het hierbij laten voor deze post. Ik hou jullie zeker op de hoogte van mijn bezigheden hier!
ELEPHANT GUN – BEIRUT (dit is ons huislied geworden, misschien zijn jullie er ook helemaal weg van)!
