Een rustig maar productief weekend...

Als je binnenkomt in het appartement is dit de gang. De eerste deur rechts is de badkamer. De tweede deur rechts is de keuken en de derde deur rechts is de living. De eerste deur links is het bureautje van Adam waar hij al zijn documenten en papieren bewaart voor zijn onderzoek (een echte zwijnestal), de tweede deur links is mijn kamer en de deur recht voor je is Adams slaapkamer...
Onze keuken!
De eetkamer met uitzicht op de Neretva...
De living met een hardwerkende Adam liggend in de zetel
En zo startte onze vrijdagavond gezellig met enkele hapjes en een drankje... Hoe de avond geëindigd is kan ik jullie jammer genoeg niet tonen!

Dit is onze badkamer. Maar ik heb al gemerkt dat de kwaliteit niet alles is en dat het redelijk donker is.
Dit is mijn kamer. Het stelt niet veel voor, maar ik heb een warm bed en als het nodig is, heb ik een plaats voor mezelf!
Dit is ons prachtig uitzicht vanop het terras... Geniet gewoon eventjes mee!!

Huihui,

Vrijdag had ik een tweede vergadering met de drugkliniek hier in Mostar waar ik mijn project zal doen. Zoals goede gewoonte hier werd er nogmaals niets concreets verteld. Het was een soort van ‘tweede’ kennismaking ;-) Nu, 1 ding is wel duidelijk, als ik hier wat zal willen bijleren op professioneel vlak dan moet ik zo snel mogelijk de taal leren. Anders kan ik onmogelijk therapieën en groepsgesprekken volgen.
Na het formele gesprek (waarin niets werd gezegd, uitgenomen enkele flauwe moppen die ik niet begreep) volgde er een koffietje in een sjiek hotel met enkele dokters. Na een half uur te zitten slurpen aan hete thee en stom rondkijkend wat die dokters allemaal tegen elkaar in een vreemde taal aan het zeggen waren, schrok ik plots op van enkele klanken die op engels moesten lijken… ‘What are your expectations of the project? What do you want to do here? What can we do for you?’ Ik dacht dat er een mirakel was gebeurd: eindelijk iemand die mij vroeg waar het project om ging en wat ik hier eigenlijk kwam doen. Dinsdag, morgen dus, hebben we nogmaals afgesproken; hopelijk om ditmaal iets concreets af te spreken. Ik zal in ieder geval gewapend met boeken en voorbereidend materiaal ten strijde gaan!

Na deze vergadering stond ik te popelen om te verhuizen! Ik heb maar 3 zakken bagage mee maar ze wegen gelijk lood en het regende pijpestelen! Dus moest ik een taxi vinden. Om een lang verhaal kort te maken. Mijn hele verhuis heeft meer dan een uur geduurd: het vinden van een taxi, het rondrijden in de stad tot de taxichauffeur mijn eerste verblijfplaats vond, het niet gereglementeerd parkeren van de auto, het ophalen van mijn bagage die van de 3de verdieping moest komen via de trappen, het rondrijden in de stad op zoek naar mijn tweede verblijfplaats en het netjes afzetten van mij en mijn bagage… Dit alles heeft mij 5 euro gekost! Ge kunt hier toch niet sukkelen é… Tis een batje!

Eindelijk aangekomen in mijn ‘welverdiende’ appartementje bij Adam! Ik ben wat salami en kaas en nootjes en wat fruit gaan halen naar de winkel om het wat gezellig te maken in mijn nieuwe stek… Algauw ging de bel: Robyn, mijn mentor, wilde weten hoe ik het maakte. Een uur later stonden Tory en Katie voor de deur (Robyn had hen blijkbaar uitgenodigd…)! Het werd allemaal heel gezellig tot de bel weer ging… Adam vond dat het er allemaal heel leuk aan toeging en dus had hij nog maar enkele amerikaanse vrienden van hem uitgenodigd… Ik was dus eindelijk gesetteld in Bosnië met de bedoeling om mij helemaal onder te dompelen in de bosnisch taal en cultuur… Nu zat ik wel niet aan tafel zeker met maar liefst 8 Amerikanen die probeerden om ter luidst hun zegje te doen…?? Ongelooflijk! Ik dacht dat dit alleen maar in de films bestond. Maar nee, geloof me, het is echte realiteit!!!

Rond 21u hoorde ik ze mompelen om nog iets te gaan eten… Oh mijn god, het kon niet waar zijn: een tweede mirakel op dezelfde dag werd geschied! Bij een vriendelijke uitnodiging om hen te vergezellen heb ik al even vriendelijk het aanbod geweigerd! Ge kunt niet geloven mensen hoe blij ik was om ne keer eventjes op mijn gemak, alleen in mijn nieuwe huisje te zijn… Een goeie vlaamse film vervolmaakte mijn vrijdagavond!

Zaterdag en zondag heb ik vooral mijn tijd in het appartement gespendeerd. Zaterdag ben ik fris opgestaan en gaan shoppen. Het was prachtig weer. De geur van groenten en fruit in het huis ontbrak me, ik vond dat de koelkast er iets gevulder mocht uitzien en dat de vloer een stevige poetsbeurt nodig had… Reden genoeg om mij in de shop helemaal te laten gaan! Na de huishoudelijke taken heb ik mij in de bosnische woorden –en andere taalboeken verdiept! Zoals ik al heb gezegd, hoe sneller ik kan spreken hoe sneller ik hier effectief ook iets kan doen! Ik wil mijn 9 maanden niet alleen doorbrengen met die fantastische, sympathieke amerikanen die alleen maar engels willen en kunnen praten. Enkel Robyn die hier al 3 jaar woont kan haar ‘vrouwtje’ staan in de lokale taal!

Van zodra ik meer details kan geven over mijn werkelijke project dan zal ik jullie daar zo snel mogelijk van op de hoogte brengen. Want het begint bij mij ook al echt te kriebelen om van start te gaan! Maar zoals ik al goed heb geleerd dat geduld een schone deugd is, kan ik die deugd hier alleen maar verder toepassen…