Prachtige kerken aan de kroatische zijde van Mostar! Er is een verschil tussen deze 2 kerken maar ik ben er nog niet helemaal uit wat het verschil juist is...
Dit zijn mijn vogelpiek partners: links zie je Vera (directrice van het centrum), in het midden staat de vriend des huizes en rechts zie je de broer van Vera en ook de eigenaar van het café!Jullie vragen zich waarschijnlijk stillaan af hoe het nu eigenlijk zit met mijn project! Rustig aan mensen, we leven hier in Bosnië é… Polako! Iedere dag zijn er vergaderingen gepland met iemand van het centrum voor drugspreventie en telkens vertrek ik met een nieuwsgierig gevoel. ‘Zouden we vandaag over iets concreets praten? Zouden we beginnen met een werkschema op te stellen? Zouden we beginnen met enkele afspraken te maken?’
Gisteren en vandaag had ik een bijeenkomst met de directrice van het centrum: Vera! Na een misverstand wat de plaats van afspraak betreft, ontmoetten we elkaar (Robyn, Vera en ik) in een winkelcentrum. Het begint al goed om hieraan de definitie van vergadering te geven. Na een echte koffieklets in het bosnisch (want Vera kan geen letter engels) over het weer en het toerisme in Mostar en de verschillen tussen de Bosniërs/moslims – Kroaten/katholieken, zat ik nog steeds geboeid te wachten op informatie over mijn project! Plots staan de 2 dames recht en ze begeven zich naar de supermarkt!!! Eigenlijk vond ik dat nog een goed idee want ik moest toch nog enkele dingen kopen (maar ik had geen flauw idee wat dat mijn project had te maken). Nu, ik begin dus het mandje te vullen met vanalles wat ik nog nodig had om eens lekker te koken en wat voorraad in huis te hebben… We komen aan de kassa, ik haal mijn geld uit en Vera wordt kwaad. Om een lang verhaal kort te maken ben ik met een hele voorraad naar huis gegaan en heeft Vera alles voor mij betaald!!! Super!
Toen ik dacht dat ik alles al had gehad, vertrok Robyn en bleef ik alleen achter met een ‘niet engels sprekende’ Vera. Ze wilde mij een rondleiding geven in Mostar. Je kan je al voorstellen dat ik van haar toeristische gidsenuitleg niet veel begrepen heb! Na een dik uur wandelen stoppen we voor een café. Als ik het goed begreep moest dit het café van haar broer zijn. Ik ga binnen en ik zie twee oudere mannen aan een tafel zitten. Dit moest haar broer en een vriend zijn. Na een korte voorstelling beginnen ze allemaal ferm te lachen. Ik ben dat hier al gewoon. Je probeert je verstaanbaar te maken en dan moet je blijkbaar iets ongelooflijks stoms hebben gezegd tijdens je voorstelling. Het kan natuurlijk ook zijn dat er iemand gewoon een grapje maakte… Dat weet je hier nooit! Het beste is om gewoon een kleine glimlach op je gezicht te toveren ;-) En toen ik begon te realiseren hoe fantastisch vergaderen hier kan zijn, stond ik te vogelpieken (= pikada) met drie 55-plusers!! Ongelooflijk tot waar een vergadering kan leiden!
Tijdens dit hele avontuur heb ik ook ontdekt hoe verschillend Mostar is. Mensen spreken hier over ‘de andere kant’. Aan de ene kant van de brug leven de moslims (dit is ook de kant waar ik momenteel verblijf), gedecoreerd met tal van moskeeën, imamse gezangen, hier en daar een klein winkeltje waar je je kan voorzien in de basisbehoeften, bedelende roma’s, oude huisjes en o zo gezellig… Aan de andere kant van de brug leven de katholieken (Kroaten). Hier zegevieren de geluiden van de klokken in de kerk, grote boulevards en parken, mega grote shoppingcentra, grote complexen in heropbouw, sjieke opgetutte madammekes… Een echte cultuurshock door enkel en alleen de oude brug (stari most – mostar) over te steken!! Elke kant heeft zijn postkantoor, zijn scholen, zijn ziekenhuis,… vanalles bestaan er 2 versies!
Gisteren en vandaag had ik een bijeenkomst met de directrice van het centrum: Vera! Na een misverstand wat de plaats van afspraak betreft, ontmoetten we elkaar (Robyn, Vera en ik) in een winkelcentrum. Het begint al goed om hieraan de definitie van vergadering te geven. Na een echte koffieklets in het bosnisch (want Vera kan geen letter engels) over het weer en het toerisme in Mostar en de verschillen tussen de Bosniërs/moslims – Kroaten/katholieken, zat ik nog steeds geboeid te wachten op informatie over mijn project! Plots staan de 2 dames recht en ze begeven zich naar de supermarkt!!! Eigenlijk vond ik dat nog een goed idee want ik moest toch nog enkele dingen kopen (maar ik had geen flauw idee wat dat mijn project had te maken). Nu, ik begin dus het mandje te vullen met vanalles wat ik nog nodig had om eens lekker te koken en wat voorraad in huis te hebben… We komen aan de kassa, ik haal mijn geld uit en Vera wordt kwaad. Om een lang verhaal kort te maken ben ik met een hele voorraad naar huis gegaan en heeft Vera alles voor mij betaald!!! Super!
Toen ik dacht dat ik alles al had gehad, vertrok Robyn en bleef ik alleen achter met een ‘niet engels sprekende’ Vera. Ze wilde mij een rondleiding geven in Mostar. Je kan je al voorstellen dat ik van haar toeristische gidsenuitleg niet veel begrepen heb! Na een dik uur wandelen stoppen we voor een café. Als ik het goed begreep moest dit het café van haar broer zijn. Ik ga binnen en ik zie twee oudere mannen aan een tafel zitten. Dit moest haar broer en een vriend zijn. Na een korte voorstelling beginnen ze allemaal ferm te lachen. Ik ben dat hier al gewoon. Je probeert je verstaanbaar te maken en dan moet je blijkbaar iets ongelooflijks stoms hebben gezegd tijdens je voorstelling. Het kan natuurlijk ook zijn dat er iemand gewoon een grapje maakte… Dat weet je hier nooit! Het beste is om gewoon een kleine glimlach op je gezicht te toveren ;-) En toen ik begon te realiseren hoe fantastisch vergaderen hier kan zijn, stond ik te vogelpieken (= pikada) met drie 55-plusers!! Ongelooflijk tot waar een vergadering kan leiden!
Tijdens dit hele avontuur heb ik ook ontdekt hoe verschillend Mostar is. Mensen spreken hier over ‘de andere kant’. Aan de ene kant van de brug leven de moslims (dit is ook de kant waar ik momenteel verblijf), gedecoreerd met tal van moskeeën, imamse gezangen, hier en daar een klein winkeltje waar je je kan voorzien in de basisbehoeften, bedelende roma’s, oude huisjes en o zo gezellig… Aan de andere kant van de brug leven de katholieken (Kroaten). Hier zegevieren de geluiden van de klokken in de kerk, grote boulevards en parken, mega grote shoppingcentra, grote complexen in heropbouw, sjieke opgetutte madammekes… Een echte cultuurshock door enkel en alleen de oude brug (stari most – mostar) over te steken!! Elke kant heeft zijn postkantoor, zijn scholen, zijn ziekenhuis,… vanalles bestaan er 2 versies!
De oorlog is nu 12 jaar voorbij, mensen proberen verder te gaan met hun leven en wonen bij en naast elkaar. Maar als je goed naar hen luistert, dan hoor je nog zoveel haat en woede en onbegrip. Ik heb nu al verschillende verhalen gehoord van de 3 kanten (Bosniërs, Serven en Kroaten). Verhalen over verlies van familie en vrienden, pijn, verdriet, honger, gruwelijke beelden op het slagveld,… en uiteindelijk spreekt iedereen over één en hetzelfde gevoel. Het zijn allemaal dezelfde verhalen die je hoort, ze komen alleen uit een verschillend mond dat vanuit een ander perspectief praat! Iedereen heeft afgezien van deze oorlog! En als puntje bij paaltje komt is iedereen gelijk! Iedereen is hier moordenaar en slachtoffer geweest…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten