HET PROJECT

Ik weet dat ik jullie een klein beetje verwaarloosd heb wat betreft mijn project! Veel is hierover nog niet geschreven op het blog. Maar misschien had ik daar wel een reden voor. Ik ben hier nu 2 maanden en een half en ik moet zeggen dat niet alles van een leien dakje is gelopen in verband met het project!

In tegenstelling tot wat er in de officiële documenten staat geschreven, wordt het project uitsluitend geconcentreerd op het centrum voor drugsverslaafden en hun ouders. Werken in de andere 2 organisaties (AGM en Abrasevic) zit er voorlopig niet in denk ik. Nuja, mij hoor je niet klagen. Ik ben hier vooral gekomen om ervaring op te doen op professioneel vlak, dus ik ben heel blij dat ik mij full-time in het centrum kan inzetten.

“Full-time” is misschien niet het juiste woord (hihi). Het is me nogal wat geweest zu de laatste maanden… Als ik heel eerlijk mag zijn ben ik de voorbije maanden misschien 3 keer per week in het centrum geweest van 10 tot 12. En daar bleef het bij. Gedurende die 6u per week heb ik vooral geobserveerd hoe alles in zijn werk gaat en geprobeerd om het personeel beter te leren kennen. Ik kan niet echt zeggen dat dit mij een bevredigend gevoel gaf (zeker als wij gewoon zijn in België om toch tenminste een werkweek van 40u te hebben…). Daarbij moeten jullie goed weten dat het niet evident was om te observeren en iedereen te leren kennen: niemand spreekt engels in het centrum, uitgenomen Dr. Juric alias Fidel Castro, maar die is bijna nooit te vinden in het centrum. Ik verstond dus bijna niets van wat ze tegen de patiënten en tegen elkaar zeiden. Laat staan dat ik op een deftige manier mij kon uitdrukken of vragen stellen… Na verloop van tijd voel je je gewoon een stuk meubilair in het geheel.
Naast die 6u per week ontmoette ik regelmatig Vera (mijn mentor en directrice van de organisatie die zich met de ouders bezig houdt) en Dr. Juric om samen een koffietje (of in mijn geval een theetje) te drinken. Tijdens deze gesprekken probeerde ik zoveel mogelijk vragen te stellen over het centrum en de werking aan Dr. Juric. Met als gevolg dat Vera op haar beurt zich dood verveelde en we weer geen stap verder waren….

Op die manier heb ik wat tijd gevonden om wat rond te surfen op het net en naar informatie te zoeken mbt belgische centra die rond drugsveslaving werken. Zo heb ik een 6-tal vlaamse centra via mail kunnen contacteren om eventueel op één of andere manier samen te werken met het centrum hier in Bosnië en kennis uit te wisselen. Positieve reacties en motiverende woorden voor mijn project waren het gevolg… dat deed echt deugd. Het zal nu vooral een kwestie worden om die contacten te onderhouden. Het zou fantastisch zijn om een soort van netwerk te ontwikkelen en eventueel Dr. Juric naar België te krijgen om er onze manier van werken in dergelijke centra te observeren. Ook de website van het Kompas heb ik ondertussen al helemaal in het engels vertaald en als bijkomende tool aan Dr. Juric overhandigd…
De community (in de bergen) heb ik tot nu toe al 3 keer bezocht. Maar deze 3 bezoeken dateren nog van vóór Nieuwjaar. Sindsdien heb ik die mannen niet meer gezien. Ik moet zeggen dat ik redelijk benieuwd ben naar hun verhalen hoe ze de kerst –en nieuwjaarsperiode hebben doorgebracht.

Ik had 2 opties: ik kon mij ergeren in het feit dat het project niet vooruit ging of ik kon mijn tijd nuttig besteden en mij vooral concentreren op het studeren van de taal en de geschiedenis van BiH. Ik heb voor de laatste optie gekozen! Het leek voor mij logisch: zolang ik de taal niet ken, kan ik niet communiceren en zonder communicatie kan ik niet werken! Een klein woordenboekske is overgevlogen vanuit België en die is mijn beste vriend geworden. Daarnaast heb ik de witte muren in het huis omgetoverd tot een “POST-IT WALL”: de hele muur begint vol te geraken met allemaal Post-its met daarop moeilijke woorden die ik bijna niet kan onthouden of uitdrukkingen die mensen gebruiken en die je niet in de boeken kan terugvinden… Ik heb ook enkele boeken gekocht waardoor de geschiedenis van de Balkan en meer bepaald BiH veel duidelijker is geworden…
Daarnaast heb ik ook een engelse blog gecreëerd (waar natuurlijk ook heel veel tijd in kruipt) voor mijn vrienden en vriendinnen hier. Armel, mijn mentor, vond dit een fantastisch idee om EVS en vrijwilligerswerk ook op die manier te promoten! Het zou jongeren van hier misschien kunnen aansporen om iets dergelijks te ondernemen! Ook wordt nu aan alle EVS’ers in Mostar gevraagd of ze een engels blog willen maken. Natuurlijk was ik gevleid met deze goedkeurende woorden!

Maar om terug te komen naar het centrum en de organisatie voor ouders met verslaafde kinderen! Ik moet toegeven dat ik al heel veel heb kunnen nadenken over wat ik zou kunnen doen in het centrum en hoe ik mij op één of andere manier zou kunnen nuttig maken.
Om te beginnen bestaat de organisatie voor ouders uit 5 leden (4 moeders en Vera). Ik heb al 1 bijeenkomst (ergens in november) mee gemaakt en het leek voor mij eerder een koffieklets dan een praatgroep. (Natuurlijk heb ik van de inhoud niet veel begrepen en zat ik er bij voor spek en bonen). Het is niet zo dat er over bepaalde onderwerpen wordt gepraat of dat er sprekers uitgenodigd worden of thema’s worden voorbereid. Het is ook niet zo dat 5 moeders samen zitten en hun hart eens luchten over de voorbije weken in het bijzijn van een moderator (dat zou ook nuttig kunnen zijn, niet alles MOET persé gestructureerd zijn). NEE, het was eerder een hoogoplopende ruzie tussen een moeder met veel noten op haar zang en Vera. De moeder was het niet eens met Vera’s beleid van de organisatie. De andere 3 moeders zaten erbij en keken ernaar. Na 2uur geruzie is iedereen vertrokken… Tot de volgende bijeenkomst!
Ik stelde mij natuurlijk onmiddellijk de vraag waarom er maar 4 moeders waren in de organisatie en waarom er geen vaders vertegenwoordigd waren??? Een andere vraag was: “Wie van de ouders weet er iets over deze organisatie? Weten ze dat ze hier terecht kunnen met vragen of problemen?” De antwoorden waren teleurstellend waarop ik het voorstel deed om alle ouders van de patiënten te contacteren en hen uit te nodigen voor een bijeenkomst in het centrum, ingeleid door Vera EN meer informatie over het belang van een dergelijke organisatie gegeven door een dokter van het centrum… Spijtig genoeg kon ik er niet bij zijn die avond van de bijeenkomst (verplichte EVS training in Kroatië) maar ik heb gehoord dat het een succes was: 35 mensen waren er aanwezig. Dat bewijst voor mij toch ergens dat ouders gemotiveerd zijn om naar een praatgroep te komen. Dat was ergens midden december. Wanneer ik hen vroeg wanneer de volgende bijeenkomst gepland was, konden ze mij geen antwoord geven: “Dat hebben we nog niet besproken.” Ik dacht dat ik door de grond zakte!
En geloof het of niet mensen, maar deze week zat ik samen met Vera in het centrum en hoorde ik haar bellen naar de 4 vaste leden van de oudergroep om hen uit te nodigen voor de volgende bijeenkomst - koffieklets. Toen ik haar vroeg of ze ook de andere ouders zou contacteren, zei ze me dat ze geen telefoonnummers had… Zulke dingen gebeuren hier dus é! Moet ik hier serieus naar kijken??? Of kan ik hier ingrijpen en de touwtjes in handen nemen? Donderdag hebben ze hun bijeenkomst met de ouders (allé de 4 moeders) en ik wil tegen dan al mijn ideeën en voorstellen op papier gezet hebben over hoe IK het zou aanpakken: een adressenbestand opmaken, thema’s voorbereiden om over te praten, eventuele sprekers contacteren, informatie opzoeken over hoe wij in België ouders motiveren en hoe we groepsgesprekken organiseren,… Hopelijk kan ik mij uitdrukken in hun taal en mijn punt verdedigen!

Misschien denken jullie nu dat ik gefrustreerd rondloop en gedemotiveerd ben over alles wat hier rondom mij gebeurt… Niets is minder waar! Sinds 3 weken zit ik bijna iedere dag (soms ook in het weekend) minstens 1 uur met Dr. Juric samen om koffie te drinken. Hij ziet het vooral als de kans om zijn engels te verbeteren (begin februari moet hij naar Londen voor een conferentie en wil hij niet onderdoen voor zijn engels sprekende collega’s) en ik zie het als een kans om meer te weten te komen over het centrum. Op een dag zei hij dat hij me heel dankbaar was dat ik tijd voor hem wilde vrijmaken en dat hij het gevoel heeft dat het ook effect heeft om 1u per dag samen te zitten en engels te praten. Daarna volgenden deze woorden: “Als ik ooit eens iets voor jou kan terugdoen?”
Ik zag mijn kans é… Natuurlijk kon hij iets voor mij doen, hij is het hoofd van het centrum… Ik trok mijn stoute schoenen aan en kvroeg of het niet mogelijk zou dat ik een bureau’tje of een kleine ruimte kon krijgen in het centrum. Op die manier kan ik iedere dag in het centrum zijn en kan ik tenminste iets lezen of aan iets werken en ben ik er als iemand mij nodig heeft; ze zien mij iedere dag en dat is belangrijk om elkaar beter te leren kennen. Op die manier kan ik ook op ieder moment een vraag proberen te stellen en kan ik nog beter zien hoe alles in zijn werk gaat in het centrum. Vorige week vrijdag heb ik een heus kantoor gekregen en heeft iedereen mij verwelkomt. Veel is er niet gewerkt die vrijdag maar dat was niet belangrijk voor mij. Ik sta toch weer een stap hoger op de trap en maandag wordt mijn ‘eerste’ echte werkdag!