Tijd voor een heel klein beetje frustratie...

Hallo allemaal, ik wist dat dit moment zou komen, dus laat ik mezelf dan ook toe om hier eventjes mijn frustraties neer te pennen. Weest niet ongerust alles is in orde met mij. Het was gewoon mijn dagje niet vandaag!

Deze morgen had ik terug een 'meeting' met Vera. Ik wist weeral op voorhand dat we zouden eindigen in het shoppingcenter om koffie te gaan drinken. De dag was al verkeerd begonnen met een misverstand. Dokter Juric (toffe man die lijkt op Che Guevarra en die mij echt probeert te helpen waar het kan) had een half uur op mij zitten wachten en was uiteindelijk vertrokken. Waar het probleem zat, weet ik niet, maar ik was een half uur later aanwezig in het centrum...

Weet je, het grootste probleem in dit land is COMMUNICATIE! Ik heb zo het gevoel dat niemand hier overlegt of met elkaar praat. Niemand weet iets van elkaar... Mijn eerste vraag zal dan ook zijn of zij hier ooit eens een teamvergadering hebben of iets dergelijks... Echt waar!!!

Nuja, omdat ik wat schot in de zaak wil krijgen, wil ik zoveel mogelijk tijd spenderen in het centrum en zou ik liefst zoveel mogelijk mensen aan het werk willen zien. Ik vroeg dus of het mogelijk was om de sociaal werkster eens te volgen bij gesprekken of iets dergelijks! Dat was natuurlijk buiten Vera (directrice) gerekend...

Volgens mij komen Milena (sociaal werkster) en Vera onderling niet zo goed overeen! Vera zei me dat ik me niet moest bezig houden met Milena. Zij is alleen een sociaal werkster en ik zou toch niets van haar leren. En daarbij, ik ben psychologe en het centrum heeft een psychologe nodig en geen tweede sociaal werkster. Dus moet ik maar zorgen dat ik een planning voorzie mbt wat ik wil doen in het centrum en dat ik binnenkort kom aandraven met een therapieplan voor de mensen die binnenkort uit de commune worden ontslagen... Voila, ze had gezegd... Je moet ook weten dat onze communicatie telkens gebeurd dmv Robyn die voor ons vertaald. Dus ik mis massa's informatie dat gezegd wordt, want meestal zitten Vera en Robyn gewoon onderling met elkaar te kletsen en zit ik erbij als een onnozel kind!! En als Robyn dan dingen vertaalt, praat ze zo stil en tussen haar tanden dat ik onmogelijk kan begrijpen waarover de discussie gaat. Laat staan dat ik erop kan reageren...

Ik heb zo het gevoel dat die hier echt massa's van mij verwachten. Ik krijg overal carte blanche! Aan de ene kant vind ik dit allemaal heel positief. Maar ik krijg niet eens de kans om mij in het centrum in te werken. Ik kan alleen naar het centrum tussen 10 en 12 en meestal nemen ze me dan nog mee naar een shoppingcentrum of een café om koffie te gaan drinken. Hoe kan ik nu een planning opmaken, laat staan een therapieplan, als ik niet eens weet hoe ze hier als organisatie te werk gaan. Wat hun doelstellingen en hun methoden zijn, hoe de organisatie is gestructureerd??? Ok, ik zal dit alles eventjes moeten laten bezinken, mijn gedachten terug helder maken en verdergaan. Dit is een unieke kans om hier nieuwe dingen op poten te zetten dus ik zal me niet moeten laten doen door COMMUNICATIEproblemen...

Een bezoekje van Martijn bracht eventjes terug wat verlichting in mijn tot nu toe al gefrustreerde hoofd. Hij kwam enkele papieren in orde brengen om zijn visum te kunnen krijgen. (Dit staat mij ook nog allemaal te wachten). Maar toen ik zag hoeveel papieren hij al had verzameld en hoeveel geld hij al heeft moeten uitgeven aan stempels, foto's, dokterbezoeken, vervoerskosten,... en hoe die ambtenaren hem van het kastje naar de muur stuurden en hem dan uiteindelijk lieten vertrekken zonder visum, stond het wenen mij naderbij!!! Vergezeld van nog een koffietje was het een kort maar een deugddoend bezoekje! (Bedankt Martijn!)

Toen ik eindelijk terug thuis kwam en dacht dat ik het voor vandaag wel gehad zou hebben, had ik een gesprek met Armel (mijn mentor) op msn... Zo communiceren we meestal! Aangezien hij nog altijd geen geld heeft ontvangen van de Europese Commissie voor mijn project, betaal ik momenteel nog alles zelf. Niet erg voor mij, als ik het geld maar terug krijg! Hij vroeg me of ik alle ticketjes en rekeningetjes had bijgehouden van al mijn onkosten (eten, vervoer, drank,...) Dat heb ik zo goed mogelijk geprobeerd: Ik heb de prijs van iedere Burek, iedere cola, ieder brood telkens nauwkeurig per dag in mijn agenda genoteerd, maar natuurlijk heb ik niet overal een ticketje van. In iedere winkel heb ik ernaar gevraagd, maar er was altijd een reden om het mij niet te geven: de machine was kapot of ze hadden geen inkt meer of geen papier of blablabla... Zijn antwoord: als ik geen ticketje heb, kan ik je niet terug betalen... Nu, dat zullen we nog wel zien!!! (Ik zal wel zorgen dat ik ticketjes vind!).
Daarna begon hij een discussie over hoeveel we waren overeengekomen voor de huur voor Adam's appartement (waar ik nu nog woon!) Ik heb Adam al betaald en nu kwam Armel af dat dit niet het juiste bedrag was en dat ik dat niet had moeten betalen... Echt, mijn geduld heeft mij op dat moment eventjes in de steek gelaten! Ik heb voorgesteld dat hij voortaan overal een contract van maakt zodat er geen misverstanden meer kunnen gebeuren en dat ik niet meer de sigaar ben mbt hun slechte COMMUNICATIE... Hij sloot het gesprek af met een grapje en de volgende woorden:"Prvi se mačići bacaju u vodu..... Ask someone to translate this,talk to you later" Na wat onderzoek zou dit moeten betekenen: "De eerste kattejongskes zijn in het water gevallen." ;-) Nu met hem is alles uitgebabbeld!

Ah, het heeft me wat opgelucht om eens alles te kunnen neerschrijven! Straks ga ik mijn valies terug maken om morgen te verhuizen. Hopelijk ontdek ik geen nieuwe frustraties!!

PS: Jullie moeten nu niet denken dat ik het hier beu ben en terug naar huis wil komen hihihihi... Neenee integendeel, morgen is een nieuwe dag en gaan we er weer helemaal tegenaan!!!