Leven op het ritme van de wind en van de zon!

Katie, Tory, Mirko en Chica

De tijd vliegt hier voorbij! Geen tijd om na te denken, geen tijd om enkele woorden op mijn blog te schrijven, geen tijd om efkes naar huis te bellen,... Geen tijd, geen tijd, geen tijd... Maar het is de tijd van mijn leven!! Het is een tijd van genieten, een tijd van bewustwording, een tijd van stilstaan, een tijd van observeren, een tijd van mensen leren kennen, een tijd van ontdekken!!!

Er is ondertussen al zo veel gebeurd dat een leger van woorden mijn gedachten aanvallen. Ik herinner me dat ik jullie heb verteld dat het hier een heus internationaal netwerk aan het worden is. Wel, het is er niet op verbeterd. Op 14 januari zijn hier 2 Spaanse EVS'ers toegekomen: Felix en Maria! Ze zijn de max!!! Sinds hun aankomst hebben we al bijna iedere dag feestjes georganiseerd of iets dergelijks en is de sfeer ongelooflijk! Dit is nog niet alles: Sinds een 10 dagen loopt hier nog een Belg rond... En hij spreekt Nederlands! Thomas is zijn naam, hij is fotograaf, afkomstig van Antwerpen en studeert in Gent! Amai, amai! Ik denk dat ik mijn maatjes heb gevonden!

Thomas, Felix en Maria

Kort komt het hierop neer: sinds 14 januari zijn volgende activiteiten al de revue gepasseerd (bij de meeste gebeurtenissen zijn natuurlijk de gepaste foto's beschikbaar):

- diner met 5 italianen

- een bezoek aan de zotste en vuilste kunstschilder ooit

- workshop 'how to make homemade lasagna' door Laura (Italiaanse huisgenoot)

- iedere donderdag live music (Jazz, rock, country,...) in een flatgebouw op het 5de verdiep

- ontdekking van het Jukebox café: één van de enigste normale cafees zonder turbofolk (= traditionele buzmuziek om zot van te worden). Dit begint ons stamcafé te worden

- kroegentocht met 15 internationalen

- italianenparty in ons huis

- poëzie -en filmavonden

- spaanse avond bij Felix en Maria met homemade tortilla de patatos en sangria

Jah, ik hoor de reacties weeral komen, maar nee mensen, ik werk hier ook ondertussen. En alles begint zowat op gang te komen! Iedere dag ben ik in het centrum en kan ik heel wat lezen en mijn bosnisch oefenen met de collega's... De leute is voor na het werk of in het weekend!

Bura is in het land! Bura betekent letterlijk storm, noordenwind, orkaan. En we zullen het hier geweten hebben! Alles vliegt hier in het rond. In de krant stonden er winden van 150km/u genoteerd! Het is soms gemakkelijker om naar huis te springen in plaats van je wandelend tegen de natuur te verzetten! Maar naar verluid is het zomer wanneer Bura is vertrokken! Dus laat ons dus maar efkes op de tanden bijten en ons voorbereiden op de komende hete zomer!

Dit weekend was SUPER!!! Ik kan het niet beschrijven! Er staan foto's op picasaweb onder de naam: 'Mostar destruction'! Het is allemaal heel onschuldig begonnen na nieuwjaar. Ik zou Martijn en Azra eind januari in Konjic gaan bezoeken, maar aangezien Azra moet studeren voor de examens, leek dit niet mogelijk! Dan moest Martijn maar naar Mostar komen! Het leek mij leuk om Gerardo (spaanse EVS in Sarajevo die ik in Crikvenica heb leren kennen) ook uit te nodigen! Ik dacht bij mezelf, laat ik naar iedereen van de training een mail sturen om ze uit te nodigen uit beleefdheid om niemand uit te sluiten. Natuurlijk had ik niet gedacht dat er gasten uit Macedonie of Servie zouden afkomen... Het is 24u op de bus van Macedonie. Maar dit zou de balkan niet zijn moesten ze mij allemaal geen mail terug sturen met daarop: "Woh, great!!! A party in Mostar! We're looking forward to see Mostor and ofcourse our Chica Banana!" Toen waren we al met 7! Party? Wie had het nu in godsnaam over een party? Natuurlijk duurt het niet lang vooraleer de maten hier in Mostar weten dat er 7 man afkomt om Mostar te bezoeken! Uiteindelijk begon iedereen mensen uit te nodigen om te feesten... Toen heb ik maar het wijselijke besluit genomen om een "party weekend" te organiseren bij mij thuis!

Ik had alle controle over het hele gebeuren verloren, ik wist totaat niet meer hoeveel mensen ik moest verwachten! Ook Jasenko uit Maglaj had ik uitgenodigd! Hij was vrijdag rond 17u in Mostar! Daarna was het wachten tot de eerste gasten kwamen! Iedereen had blijkbaar vrienden van vrienden uitgenodigd voor het party weekend wat zogezegd gewoon een bezoekje van Martijn en Gerardo moest voorstellen... hihi!!! Vrijdag avond werd heel gezellig, gecombineerd met lekkere hapjes, goeie muziek, wijn, sangria, homemade rakija en een 30-tal leuke mensen waarvan ik heel content was om sommige gezichten terug te zien!

Martijn en Jasenko

Er bleven 10 mensen slapen in ons grote huis! Zaterdagmorgen werd er rond 9u30 opgestaan en had ik een rondleiding in Mostar voorzien! Het was een zomerse dag en iedereen heeft kunnen genieten van de schoonheden in Mostar! 's Avonds was er een 70' disco party in Abrasevic. Daar zijn we eerst een kijkje gaan nemen maar wat ons daarna te wachten stond is niet met woorden te beschrijven. We trokken naar een soort dancing waar er een optreden van LET3 op het programma stond!!! Amai, ik weet niet hoe ik die gasten moet beschrijven (de foto's zullen wel meer uitleg geven) maar op sommige plaatsen in Bosnië MOGEN ze niet optreden! Te shoquerend en provocerend! Ze treden ook meestal naakt op! Als je goed kijkt op de foto's kan je misschien ook voor niet publicatie vatbare beelden vinden!!! Het was een avond om nooit meer te vergeten: iedereen ging uit zijn dak en de hele avond hebben we staan dansen en springen en staan mee brullen met muziek die geeneen van ons (uitgenomen Jasenko) kent!

Zondag hebben we met z'n allen opgekuist en is iedereen zowat zijn weg gegaan! Jasenko en Martijn gingen terug naar huis, sommigen zijn gaan muurklimmen in Mostar en ik ben met Gerardo en Francesca naar Blagaj getrokken! Blagaj is een streling voor het oog! 's Avonds ben ik uitgeput in slaap gevallen...

Blagaj

Misschien nog een klein nieuwtje voor ik afsluit: Morgenavond verhuis ik terug!!!! Ja mensen, ik heb hier al de naam van refugee/vluchteling gekregen! Maar deze keer verhuis ik omdat ik het wil! Het samenwonen met die Sloveen Jani loopt niet echt van een leien dakje. Ik weet niet wat er met die jongen scheelt, maar hij vraagt enorm veel energie van mij: constant moet ik hem bevestigen in wat hij doet, hij belt mij iedere dag 10 keer op om allerlei stomme dingen te vragen (terwijl we onder hetzelfde dak wonen), constant vraagt hij mij of ik boos ben en of ik hem nog graag heb vergezeld met een weenbui en hij gebruikt al mijn gerief (gsm en pc) wanneer het hem uitkomt... Om onnozel van te worden!! Ik ben niet echt moeilijk met mensen, maar dit gaat te ver!

Onder het excuus dat mijn volgende verblijfplaats veel dichter is bij het centrum waar ik moet werken, verhuis ik morgen naar het huis van de Spanjaarden; bij Maria en Felix!!!! Met spijt in het hart zal ik afscheid nemen van het prachtige huis waar ik nu woon, maar ik ben ervan overtuigd dat deze beslissing ten goede zal komen van mijn resterende tijd hier in Mostar!!! Espana here I come!!!

Menskes tot later en vergeet de foto's niet te checken op http://picasaweb.google.be/charline.libbrecht !!

HET PROJECT

Ik weet dat ik jullie een klein beetje verwaarloosd heb wat betreft mijn project! Veel is hierover nog niet geschreven op het blog. Maar misschien had ik daar wel een reden voor. Ik ben hier nu 2 maanden en een half en ik moet zeggen dat niet alles van een leien dakje is gelopen in verband met het project!

In tegenstelling tot wat er in de officiële documenten staat geschreven, wordt het project uitsluitend geconcentreerd op het centrum voor drugsverslaafden en hun ouders. Werken in de andere 2 organisaties (AGM en Abrasevic) zit er voorlopig niet in denk ik. Nuja, mij hoor je niet klagen. Ik ben hier vooral gekomen om ervaring op te doen op professioneel vlak, dus ik ben heel blij dat ik mij full-time in het centrum kan inzetten.

“Full-time” is misschien niet het juiste woord (hihi). Het is me nogal wat geweest zu de laatste maanden… Als ik heel eerlijk mag zijn ben ik de voorbije maanden misschien 3 keer per week in het centrum geweest van 10 tot 12. En daar bleef het bij. Gedurende die 6u per week heb ik vooral geobserveerd hoe alles in zijn werk gaat en geprobeerd om het personeel beter te leren kennen. Ik kan niet echt zeggen dat dit mij een bevredigend gevoel gaf (zeker als wij gewoon zijn in België om toch tenminste een werkweek van 40u te hebben…). Daarbij moeten jullie goed weten dat het niet evident was om te observeren en iedereen te leren kennen: niemand spreekt engels in het centrum, uitgenomen Dr. Juric alias Fidel Castro, maar die is bijna nooit te vinden in het centrum. Ik verstond dus bijna niets van wat ze tegen de patiënten en tegen elkaar zeiden. Laat staan dat ik op een deftige manier mij kon uitdrukken of vragen stellen… Na verloop van tijd voel je je gewoon een stuk meubilair in het geheel.
Naast die 6u per week ontmoette ik regelmatig Vera (mijn mentor en directrice van de organisatie die zich met de ouders bezig houdt) en Dr. Juric om samen een koffietje (of in mijn geval een theetje) te drinken. Tijdens deze gesprekken probeerde ik zoveel mogelijk vragen te stellen over het centrum en de werking aan Dr. Juric. Met als gevolg dat Vera op haar beurt zich dood verveelde en we weer geen stap verder waren….

Op die manier heb ik wat tijd gevonden om wat rond te surfen op het net en naar informatie te zoeken mbt belgische centra die rond drugsveslaving werken. Zo heb ik een 6-tal vlaamse centra via mail kunnen contacteren om eventueel op één of andere manier samen te werken met het centrum hier in Bosnië en kennis uit te wisselen. Positieve reacties en motiverende woorden voor mijn project waren het gevolg… dat deed echt deugd. Het zal nu vooral een kwestie worden om die contacten te onderhouden. Het zou fantastisch zijn om een soort van netwerk te ontwikkelen en eventueel Dr. Juric naar België te krijgen om er onze manier van werken in dergelijke centra te observeren. Ook de website van het Kompas heb ik ondertussen al helemaal in het engels vertaald en als bijkomende tool aan Dr. Juric overhandigd…
De community (in de bergen) heb ik tot nu toe al 3 keer bezocht. Maar deze 3 bezoeken dateren nog van vóór Nieuwjaar. Sindsdien heb ik die mannen niet meer gezien. Ik moet zeggen dat ik redelijk benieuwd ben naar hun verhalen hoe ze de kerst –en nieuwjaarsperiode hebben doorgebracht.

Ik had 2 opties: ik kon mij ergeren in het feit dat het project niet vooruit ging of ik kon mijn tijd nuttig besteden en mij vooral concentreren op het studeren van de taal en de geschiedenis van BiH. Ik heb voor de laatste optie gekozen! Het leek voor mij logisch: zolang ik de taal niet ken, kan ik niet communiceren en zonder communicatie kan ik niet werken! Een klein woordenboekske is overgevlogen vanuit België en die is mijn beste vriend geworden. Daarnaast heb ik de witte muren in het huis omgetoverd tot een “POST-IT WALL”: de hele muur begint vol te geraken met allemaal Post-its met daarop moeilijke woorden die ik bijna niet kan onthouden of uitdrukkingen die mensen gebruiken en die je niet in de boeken kan terugvinden… Ik heb ook enkele boeken gekocht waardoor de geschiedenis van de Balkan en meer bepaald BiH veel duidelijker is geworden…
Daarnaast heb ik ook een engelse blog gecreëerd (waar natuurlijk ook heel veel tijd in kruipt) voor mijn vrienden en vriendinnen hier. Armel, mijn mentor, vond dit een fantastisch idee om EVS en vrijwilligerswerk ook op die manier te promoten! Het zou jongeren van hier misschien kunnen aansporen om iets dergelijks te ondernemen! Ook wordt nu aan alle EVS’ers in Mostar gevraagd of ze een engels blog willen maken. Natuurlijk was ik gevleid met deze goedkeurende woorden!

Maar om terug te komen naar het centrum en de organisatie voor ouders met verslaafde kinderen! Ik moet toegeven dat ik al heel veel heb kunnen nadenken over wat ik zou kunnen doen in het centrum en hoe ik mij op één of andere manier zou kunnen nuttig maken.
Om te beginnen bestaat de organisatie voor ouders uit 5 leden (4 moeders en Vera). Ik heb al 1 bijeenkomst (ergens in november) mee gemaakt en het leek voor mij eerder een koffieklets dan een praatgroep. (Natuurlijk heb ik van de inhoud niet veel begrepen en zat ik er bij voor spek en bonen). Het is niet zo dat er over bepaalde onderwerpen wordt gepraat of dat er sprekers uitgenodigd worden of thema’s worden voorbereid. Het is ook niet zo dat 5 moeders samen zitten en hun hart eens luchten over de voorbije weken in het bijzijn van een moderator (dat zou ook nuttig kunnen zijn, niet alles MOET persé gestructureerd zijn). NEE, het was eerder een hoogoplopende ruzie tussen een moeder met veel noten op haar zang en Vera. De moeder was het niet eens met Vera’s beleid van de organisatie. De andere 3 moeders zaten erbij en keken ernaar. Na 2uur geruzie is iedereen vertrokken… Tot de volgende bijeenkomst!
Ik stelde mij natuurlijk onmiddellijk de vraag waarom er maar 4 moeders waren in de organisatie en waarom er geen vaders vertegenwoordigd waren??? Een andere vraag was: “Wie van de ouders weet er iets over deze organisatie? Weten ze dat ze hier terecht kunnen met vragen of problemen?” De antwoorden waren teleurstellend waarop ik het voorstel deed om alle ouders van de patiënten te contacteren en hen uit te nodigen voor een bijeenkomst in het centrum, ingeleid door Vera EN meer informatie over het belang van een dergelijke organisatie gegeven door een dokter van het centrum… Spijtig genoeg kon ik er niet bij zijn die avond van de bijeenkomst (verplichte EVS training in Kroatië) maar ik heb gehoord dat het een succes was: 35 mensen waren er aanwezig. Dat bewijst voor mij toch ergens dat ouders gemotiveerd zijn om naar een praatgroep te komen. Dat was ergens midden december. Wanneer ik hen vroeg wanneer de volgende bijeenkomst gepland was, konden ze mij geen antwoord geven: “Dat hebben we nog niet besproken.” Ik dacht dat ik door de grond zakte!
En geloof het of niet mensen, maar deze week zat ik samen met Vera in het centrum en hoorde ik haar bellen naar de 4 vaste leden van de oudergroep om hen uit te nodigen voor de volgende bijeenkomst - koffieklets. Toen ik haar vroeg of ze ook de andere ouders zou contacteren, zei ze me dat ze geen telefoonnummers had… Zulke dingen gebeuren hier dus é! Moet ik hier serieus naar kijken??? Of kan ik hier ingrijpen en de touwtjes in handen nemen? Donderdag hebben ze hun bijeenkomst met de ouders (allé de 4 moeders) en ik wil tegen dan al mijn ideeën en voorstellen op papier gezet hebben over hoe IK het zou aanpakken: een adressenbestand opmaken, thema’s voorbereiden om over te praten, eventuele sprekers contacteren, informatie opzoeken over hoe wij in België ouders motiveren en hoe we groepsgesprekken organiseren,… Hopelijk kan ik mij uitdrukken in hun taal en mijn punt verdedigen!

Misschien denken jullie nu dat ik gefrustreerd rondloop en gedemotiveerd ben over alles wat hier rondom mij gebeurt… Niets is minder waar! Sinds 3 weken zit ik bijna iedere dag (soms ook in het weekend) minstens 1 uur met Dr. Juric samen om koffie te drinken. Hij ziet het vooral als de kans om zijn engels te verbeteren (begin februari moet hij naar Londen voor een conferentie en wil hij niet onderdoen voor zijn engels sprekende collega’s) en ik zie het als een kans om meer te weten te komen over het centrum. Op een dag zei hij dat hij me heel dankbaar was dat ik tijd voor hem wilde vrijmaken en dat hij het gevoel heeft dat het ook effect heeft om 1u per dag samen te zitten en engels te praten. Daarna volgenden deze woorden: “Als ik ooit eens iets voor jou kan terugdoen?”
Ik zag mijn kans é… Natuurlijk kon hij iets voor mij doen, hij is het hoofd van het centrum… Ik trok mijn stoute schoenen aan en kvroeg of het niet mogelijk zou dat ik een bureau’tje of een kleine ruimte kon krijgen in het centrum. Op die manier kan ik iedere dag in het centrum zijn en kan ik tenminste iets lezen of aan iets werken en ben ik er als iemand mij nodig heeft; ze zien mij iedere dag en dat is belangrijk om elkaar beter te leren kennen. Op die manier kan ik ook op ieder moment een vraag proberen te stellen en kan ik nog beter zien hoe alles in zijn werk gaat in het centrum. Vorige week vrijdag heb ik een heus kantoor gekregen en heeft iedereen mij verwelkomt. Veel is er niet gewerkt die vrijdag maar dat was niet belangrijk voor mij. Ik sta toch weer een stap hoger op de trap en maandag wordt mijn ‘eerste’ echte werkdag!

Engels blog!!!

Hallo allemaal,

Ik weet dat het weeral een tijdje geleden is dat jullie iets van mij hebben gehoord. Maar mijn vrienden hier begonnen te klagen. Ze vonden dat ik hen verwaarloosde en dat ik dringend ook een engels blog moest maken... Daar ben ik dus de laatste dagen mee bezig geweest!

Dus voor de mensen die het interesseert; dit is de link naar mijn engels blog: http://chica-in-the-jungle.blogspot.com/ Ik zal proberen om in beide blogs toch een beetje inhoudsverschil te stoppen zodanig dat het nog een interessant blijft voor de lezers van beide blogs...

Ik beloof jullie binnenkort wat meer informatie te geven over het project!!! Want naar verluid zijn jullie allemaal benieuwd naar het verloop van mijn project!!! Meer info volgt!

Groetjes van Chica in the jungle...

Transformatie

Dag trouwe fans van het eerste uur,

De afgelopen dagen heb ik vooral in bed gespendeerd. Ik heb 3 dagen aan een stuk geslapen, geslapen en geslapen. Van de living had ik mijn slaapkamer gemaakt (want mijn huisgenooit Jani is al 2 weken in Slovenië). Het was al heel lang geleden dat ik me nog zoo ziek heb gevoeld. Maar naar het schijnt deed het griepvirus een tochtje door Mostar…

Zaterdagavond (5/01) was er een afscheidsfeestje voor Adam (die gast waar ik 3 weken had mee samen geleefd). Na een hele dag geslapen te hebben, verzamelde ik al mijn moed en krachten en trok ik richting het feest. Het stortregende, straten waren blank,… dus ik was kletsnat toen ik er aan kwam… Niet echt een goeie zet van mij wanneer je de griep hebt natuurlijk!!! (Maar ik moest toch afscheid van hem nemen???). Schoenen en kleren werden gedroogd en het werd een gezellige avond…

Zondagmorgen kreeg ik van Armel het bericht dat een italiaans meisje mij zou komen vergezellen in het huis. Een derde huisgenoot was geboren… Haar naam is Laura, maar ik had haar al eens ontmoet ergens in Mostar… Ze is 32 en ze blijft hier tot februari in Mostar! Zo echt een leuke en gezellige kwebbeltante!!

Maandagmorgen (7/01) stonden Amelie (alias freaky frenchy) en Irena (een italiaanse EVS vrijwilligster die haar project doet in Montenegro) gepakt en gezakt aan mijn voordeur! Ze hebben vakantie en ze trekken een kleine week door Bosna i Hercegovina. Het werd een superleuke dag: de zon scheen (net een mooie lentedag), ik moest niet naar het centrum en iedereen was gelukkig. We slaagden er zelfs in om in de minaret van een moskee te klimmen. Het uitzicht dat we van hieruit hadden was adembenemend. Ik heb enkele foto’s op het webalbum gezet. De tocht naar boven was echt angstaanjagend: een smalle, draaiende trap met treden die glad en onregelmatig waren… Maar wat we voor deze angst in de plaats kregen was zeker de moeite. Je moet je voorstellen dat de Imam vroeger de mensen opriep tot bidden vanop die minaret… Nu hangen er overal luidsprekers en speelt er een cassetje af!

Het was die dag (maandag) ook Orthodox Kerstmis. En aangezien Dario deze dag uitbundig viert, belde ik hem op om hem en zijn familie een zalig Kerstfeest toe te wensen. Ongelooflijk hoe zij deze dag vieren. Wat zeg ik, hoe ze deze DAGEN vieren. Hij is één van de weinige servische families in Travnik en met Kerstmis staat zijn huis de hele dag open voor iedereen. Zijn huis staat vol met eten en drinken en gedurende drie dagen wordt Kerstmis gevierd. Iedereen (buren, familie, vrienden,…) gaat naar zijn huis om er samen te eten en te drinken en te lachen en te dansen en te zingen… Een hele week hadden ze dit feest voorbereid… Ik vond het heel jammer dat ik deze dagen niet in Travnik kon doorbrengen. Volgend jaar op 7 januari heb ik alvast een afspraak in Travnik ;-)
Dinsdag vertrok Irena terug naar Montenegro en kregen Amelie en ik een privé rondleiding van Mirko in de straten van Mostar. Mirko verdiend zijn brood door mensen rond te leiden in Mostar. Dus hij weet heel wat te vertellen over zijn stad. Ik heb supertoffe plekken ontdekt en verhalen gehoord die je anders nooit te horen krijgt. Ik heb enorm veel bijgeleerd! Ik beloof de mensen die mij één dezer maanden nog eens komen bezoeken een “professionele rondleiding” gegeven door mezelf… haha! Ik ben mij ook ferm aan het verdiepen in de geschiedenis, de cultuur en de politiek van dit fantastische land!

Het begint erop te lijken dat Mostar één netwerk aan het worden is van internationalen… Iedereen is wel met iemand verbonden of kent wel iemand die je ooit al hebt gezien of over hebt gehoord of iets dergelijks… Het lijkt erop dat onze grote, grote wereld helemaal niet zo groot meer is… Net alsof iedereen één grote familie is en iedereen wel iemand kent die ook jou kent!! Heel vreemd om dit te ervaren. Net alsof een daguitstap vanuit Kortrijk naar Amsterdam helemaal geen gek idee meer is! Net zoals een avondje uit in Antwerpen en dezelfde avond nog naar huis terugkeren totaal verantwoord is… Afstand is ontzettend relatief als je reist en ontdekt dat Europa eigenlijk één groot land is… Het is vreemd wanneer je je begint te realiseren dat we in feite in Europa dezelfde humor hebben en dat we op de één of andere manier ook dezelfde cultuur delen. In vergelijking met Amerikanen en Balkanezen zijn Europeanen echt verschillend! Ik moet zeggen dat heel deze ervaring hier mij zal transformeren van een Belg naar een Europeaan…

Kerstvakantie

Huihui,

Hopelijk hebben jullie allemaal een goed einde jaar achter de rug en is de start nog beter!!! Mij hoor je allesinds niet klagen. Sinds zaterdagmorgen 22 december ben ik onderweg geweest!

Zaterdagmorgen (22/12) heb ik een bus naar Travnik genomen om er mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes te gaan bezoeken! De sneeuw was van de partij en het was er ijskoud: -17°C!! Zo’n koude had ik nog nooit in mijn leven gevoeld. Het was bijna onmogelijk om enige activiteit buiten te doen! Er zat dus met andere woorden niets anders op om de hele dag koffie en thee te drinken in Internetclub en Tavan… Alleen veranderden koffies en thees in pintjes en rode wijntjes naarmate de uren verstreken ;-)
Zondag (23/12) op het gemak opgestaan en terug thee gaan drinken met Dario! Aangezien er geen slaapplaats meer was voor mij in Travnik en ik mij geen hotel meer kon veroorloven, besliste ik om diezelfde dag nog een bus naar Sarajevo te nemen. Dario stelde voor om vooraleer ik vertrok een fotoshoot te houden ergens in de bergen in de sneeuw. Zo gezegd zo gedaan. De resultaten kunnen jullie op mijn webalbum zien…
Om 18u kwam ik in Sarajevo aan. Mijn vriend Gerardo (of Ricardo of Dave) van Spanje die in Sarajevo een project doet, pikte mij op samen met zijn italiaanse vriend Matteo! Het werd een gezellige avond in de City pub waar er live optredens waren. De avond zetten we verder in zijn appartement…

Maandag (24/12) was het werkdag voor Gerardo. Ik kon lang uitslapen! Rond de middag ben ik op trektocht geweest in Grbavica (waar Gerardo werkt)… Grbavica is een wijk in Sarajevo die het hard te verduren had tijdens de oorlog. Ik geloof dat er zelfs een film is over gemaakt… In de namiddag werd ik voorgesteld aan enkele toffe mensen. Het begon met een koffietje drinken en het eindigde in een restaurant met forel en brood (dat moet rond 16u geweest zijn.) Ik wist dat Tine van Balkanactie in Sarajevo ronddwaalde dus spraken we kort even af in Tito bar…
Het leek een normale dag tot we ons plots rond 19u30 realiseerden dat het kerstavond was en dat we beter nog zouden gaan shoppen vooraleer naar het appartement terug te keren. Omdat ik gratis slaapplaats kreeg bij Gerardo stelde ik voor dat ik die avond voor de spanjaard en de italiaan zou koken… Het werd een lekkere en gezellige boel met z’n drieën! Rond 23u beslisten we om ons naar het centrum van Sarajevo te begeven en een kans te wagen om de middernacht mis in de Kathedraal mee te volgen. 23u55 stonden we aan de voordeur van de Kathedraal… Maar zoveel volk heb ik nog nooit gezien. Mensen stonden te drummen om binnen te geraken en het pleintje voor de Kathedraal stond helemaal vol met sjiek geklede mensen… We zijn tot in het portaal geraakt maar na 5 minuten gaven we het op en trokken we door de straten van Sarajevo om de kerstsfeer op te snuiven…
Na een telefoontje naar onze ouders, trokken den Italiaan, den Spanjaard en den Belg naar een café ergens onder de grond, genaamd: ‘Underground’! We bleven er plakken tot een uur of 5. Toen we ons terug boven de grond begaven, sneeuwde het met bakken uit de lucht! Ik geloof dat dit mijn eerste witte Kerst is geworden…

Dinsdag (25/12) sneeuwde het nog altijd! Ik nam afscheid van mijn vriendjes en rond 14u nam ik de bus terug naar Mostar. Het werd een lange en koude rit, maar terug thuis gaf me een goed gevoel!

Woensdagmorgen (26/12) had ik om 10u een bus naar Dubrovnik. Emmy, Stijn en Lieve komen vandaag aan in Dubrovnik. De rit was prachtig!!! Ik zal het blijven zeggen vrees ik: de kroatische kust mag er wezen!!! Ik passeerde ook Neum. Neum is het enigste stukje kust dat van Bosnië is. Het is zo’n 20 km lang maar heel mooi! Na het passeren van de grens tussen Bosnië en Kroatië, moesten we opnieuw de grens oversteken tussen Kroatië en Bosnië en na 20 km terug van Bosnië en Kroatië. Je moet weten dat je telkens je paspoort moet uithalen ,een flik komt op de bus en controleert alles. Nu het was de moeite om dit eens mee te maken. Ik kwam aan rond 13u en rond 15u40 landden ze. Er stond een man aan de bushalte die mij het voorstel deed om mij te voeren tot de oude stad (zodanig dat ik de boel een beetje kon gaan verkennen) en rond 15u zou hij mij terug ophalen om mij naar de luchthaven te voeren. Hij zou op ons wachten en ons terug naar het station voeren! Dit voorstel kwam als een geschenk uit de lucht.
Het was een blij weerzien. Ik was een beetje nerveus! De rit terug naar Mostar werd een rit van getetter en gelach!!! Net alsof ik babbelwater had gedronken! ’s Avonds zijn we lekker gaan eten in Mostar. Terug thuis stond er mij nog een grotere verrassing te wachten: Ze hadden allerlei cadeautjes meegekregen van mijn ouders en ik moest alles 1 per 1 opendoen… Ik werd overweldigd met lekkere chocolade, multi-vitaminen, lekkere erwtjes en worteltjes, theelichtjes, boeken die ik nog vergeten was,… Het hield niet op. Na het openen van de cadeautjes van mama en papa volgde er nog een voer cadeautjes van chocolade… Mijn geluk kon niet op! Last but not least hadden Emmy en Stijn nog een cd gemaakt met daarop foto’s van onze kerstboom thuis en allerlei filmkes van mijn ouders, van Marleen (Gent), van Francis, Virginie, Dobbels, Himpe, Pierre, Hans van de rijst, van Franky en Hilde van het frietkot in Hulste,… ONGELOOFELIJK!!!! Bedankt gasten!
Als verrassing hebben Franky en Hilde een smulbox (met set om doktertje te spelen) en een potje stoofvleessaus met Emmy en Stijn meegegeven… Bedankt Franky en Hilde, het potje is goed aangekomen en heeft mij ENORM gesmaakt!!! Net wat ik nodig had met deze dagen….

Donderdag (27/12) heb ik mijn gasten rondgeleid doorheen het mooie Mostar! De foto’s zullen er niet om liegen… HET IS HIER MOOI!

Vrijdagmorgen (28/12) hebben we een bus genomen richting Sarajevo. Wie naar Bosnië komt voor de eerste keer moet zeker Sarajevo gezien hebben! Persoonlijk vind ik het een supermooie stad. Ik ben er nu al een paar keer geweest en telkens ontdek ik er nieuwe dingen. Die stad blijft me verbazen. Gerardo was weer zo vriendelijk om iedereen gratis slaapplaats te geven in zijn appartementje! Ik ben hem daar heel dankbaar voor! Een deftige rondleiding en enkele theetjes later, had ik een afspraak met de kapper (een vriend van Irma)… Het duurde eventjes vooraleer ik het salon vond, maar het resultaat en de leute die we daar gehad hebben, mocht er gerust wezen!! Vergezeld van een 3-koppig publiek heb ik de zotste knipbeurt ooit gekregen! Zo’n coiffeur heb ik nog nooit gezien: hij stond te dansen, te zingen, te roken vooraleer hij eraan begon. Emmy’s, Stijns en Lieves kapsel werden gekeurd en daarna kreeg ik een 15 minuten durende hoofdmassage… Dit is geen kapper voor mij maar een echte artiest! Ik kan hem heel moeilijk beschrijven, je moet het gewoon life meegemaakt hebben…
’s Avonds zijn we mexicaans gaan eten en zijn we lekkere waterpijpen gaan roken bij een corrupte eigenaar. Hij vond dat we 10 euro meer moesten betalen omdat we uit een rijk land kwamen… Nu alles is goed geëindigd en we hebben er nog een tijdje leute mee gehad!

Zaterdag (29/12): na goed uitgeslapen te hebben en nog wat rondgewandeld in Sarajevo, hadden we om 16u een bus terug naar Mostar! In Mostar aangekomen hebben we het rustig gehouden en beëindigden we de avond met de prachtige film Amores Perros!

Zondag (30/12) werd een ‘lazy’ zondag! In de namiddag had ik een afspraak met Vera en Dr. Juric en het hele belgische gezelschap vergezelde mij… Het werd een interessante namiddag gevuld met nieuwe en bruikbare ideeën voor het centrum en mijn project!

Maandag (31/12) vertrokken we om 10u met de bus richting Dubrovnik. De reden hiervoor was dat Emmy en co hun vliegtuig terug hadden op 1 januari om 7u ’s morgens. Dus we konden niet anders dan Oudejaar te vieren in Dubrovnik. Amelie, een frans meisje die ik op de training in Crikvenica heb leren kennen en die haar project doet in Servië, vergezelde ons naar Dubrovnik. Daar aangekomen rond 14u gingen we lekkere pizza eten en gingen we het oude stadsgedeelte gaan verkennen! Ik verzeker je mensen, het is echt de moeite waard om Dubrovnik eens te gaan bezoeken! Ook hiervan heb ik enkele foto’s op het web staan! Het werd een gezellige avond en ik zag er het mooiste vuurwerk ooit! Ik heb het proberen te filmen en ik hoop dat ik er jullie zal kunnen laten van meegenieten!
Rond 5u trokken Emmy, Stijn en Lieve naar de luchthaven en bleven freaky frenchy en ikke over in het busstation. Wij hadden pas om 8u een bus terug naar Mostar! In het station leerden we er enkele grappige servische technofans kennen wat maakte dat de tijd voorbij vloog. De busrit herinner ik me niet goed meer. Ik ben opgestapt en als een blok in slaap gevallen! De agenten maakten ons telkens wakker om ons paspoort te tonen.

Aangekomen in Mostar op nieuwjaarsdag deed een goeie douche wonderen… Ik had natuurlijk mijn gsm vergeten in Mostar op oudejaar wat maakte dat ik een dik uur gespendeerd heb aan het terugzenden van nieuwjaarswensen! In de namiddag volgde alweer een klein dutje… Rond 18u30 kreeg ik het bezoek van nog 2 belgen (Amelie – freaky frenchy was nog steeds bij mij): Steven en Lieven uit Stasegem-Harelbeke hadden oudejaar bij Martijn in Konjic gevierd en hadden graag Mostar ook nog een bezoekje gebracht! Het werd een rustige maar gezellige avond! Na een koffietje in Gradska Kavana zijn we lekker italiaans gaan eten en volgde er een rustige maar gezellige film bij mij thuis…

Woensdag (2/01) werd terug een rondleiding dag. Je zal nu misschien denken dat dit enorm saai voor mij moet zijn, maar niets is minder waar. Ik probeer die plekken te gaan bezoeken die ik zelf nog niet heb bezocht of ik probeer nieuwe cafeetjes en restaurants uit… Ik probeer uit iedere rondleiding ook iets nieuws te halen voor mezelf! Dus het is voor mij heel boeiend om mensen in Mostar rond te leiden… Kom maar af zou ik zeggen…
Rond 19u vertrokken Lieven, Steven en Amelie samen met de trein naar Sarajevo en bleef ik alleen achter in Mostar na een drukke, overweldigende maar fantastische 10 dagen!

Vandaag donderdag (3/01) ben ik opgestaan met immense hoofd- en keelpijn en koorts (maar aangezien ik geen thermometer heb, ben ik van de koorts niet helemaal zeker…) Al mijn spieren doen pijn en ik kan me absoluut niet verwarmen! Ik zal me enkele dagen koest houden en hopelijk gaat alles van zelf voorbij…