Tijd voor een heel klein beetje frustratie...

Hallo allemaal, ik wist dat dit moment zou komen, dus laat ik mezelf dan ook toe om hier eventjes mijn frustraties neer te pennen. Weest niet ongerust alles is in orde met mij. Het was gewoon mijn dagje niet vandaag!

Deze morgen had ik terug een 'meeting' met Vera. Ik wist weeral op voorhand dat we zouden eindigen in het shoppingcenter om koffie te gaan drinken. De dag was al verkeerd begonnen met een misverstand. Dokter Juric (toffe man die lijkt op Che Guevarra en die mij echt probeert te helpen waar het kan) had een half uur op mij zitten wachten en was uiteindelijk vertrokken. Waar het probleem zat, weet ik niet, maar ik was een half uur later aanwezig in het centrum...

Weet je, het grootste probleem in dit land is COMMUNICATIE! Ik heb zo het gevoel dat niemand hier overlegt of met elkaar praat. Niemand weet iets van elkaar... Mijn eerste vraag zal dan ook zijn of zij hier ooit eens een teamvergadering hebben of iets dergelijks... Echt waar!!!

Nuja, omdat ik wat schot in de zaak wil krijgen, wil ik zoveel mogelijk tijd spenderen in het centrum en zou ik liefst zoveel mogelijk mensen aan het werk willen zien. Ik vroeg dus of het mogelijk was om de sociaal werkster eens te volgen bij gesprekken of iets dergelijks! Dat was natuurlijk buiten Vera (directrice) gerekend...

Volgens mij komen Milena (sociaal werkster) en Vera onderling niet zo goed overeen! Vera zei me dat ik me niet moest bezig houden met Milena. Zij is alleen een sociaal werkster en ik zou toch niets van haar leren. En daarbij, ik ben psychologe en het centrum heeft een psychologe nodig en geen tweede sociaal werkster. Dus moet ik maar zorgen dat ik een planning voorzie mbt wat ik wil doen in het centrum en dat ik binnenkort kom aandraven met een therapieplan voor de mensen die binnenkort uit de commune worden ontslagen... Voila, ze had gezegd... Je moet ook weten dat onze communicatie telkens gebeurd dmv Robyn die voor ons vertaald. Dus ik mis massa's informatie dat gezegd wordt, want meestal zitten Vera en Robyn gewoon onderling met elkaar te kletsen en zit ik erbij als een onnozel kind!! En als Robyn dan dingen vertaalt, praat ze zo stil en tussen haar tanden dat ik onmogelijk kan begrijpen waarover de discussie gaat. Laat staan dat ik erop kan reageren...

Ik heb zo het gevoel dat die hier echt massa's van mij verwachten. Ik krijg overal carte blanche! Aan de ene kant vind ik dit allemaal heel positief. Maar ik krijg niet eens de kans om mij in het centrum in te werken. Ik kan alleen naar het centrum tussen 10 en 12 en meestal nemen ze me dan nog mee naar een shoppingcentrum of een café om koffie te gaan drinken. Hoe kan ik nu een planning opmaken, laat staan een therapieplan, als ik niet eens weet hoe ze hier als organisatie te werk gaan. Wat hun doelstellingen en hun methoden zijn, hoe de organisatie is gestructureerd??? Ok, ik zal dit alles eventjes moeten laten bezinken, mijn gedachten terug helder maken en verdergaan. Dit is een unieke kans om hier nieuwe dingen op poten te zetten dus ik zal me niet moeten laten doen door COMMUNICATIEproblemen...

Een bezoekje van Martijn bracht eventjes terug wat verlichting in mijn tot nu toe al gefrustreerde hoofd. Hij kwam enkele papieren in orde brengen om zijn visum te kunnen krijgen. (Dit staat mij ook nog allemaal te wachten). Maar toen ik zag hoeveel papieren hij al had verzameld en hoeveel geld hij al heeft moeten uitgeven aan stempels, foto's, dokterbezoeken, vervoerskosten,... en hoe die ambtenaren hem van het kastje naar de muur stuurden en hem dan uiteindelijk lieten vertrekken zonder visum, stond het wenen mij naderbij!!! Vergezeld van nog een koffietje was het een kort maar een deugddoend bezoekje! (Bedankt Martijn!)

Toen ik eindelijk terug thuis kwam en dacht dat ik het voor vandaag wel gehad zou hebben, had ik een gesprek met Armel (mijn mentor) op msn... Zo communiceren we meestal! Aangezien hij nog altijd geen geld heeft ontvangen van de Europese Commissie voor mijn project, betaal ik momenteel nog alles zelf. Niet erg voor mij, als ik het geld maar terug krijg! Hij vroeg me of ik alle ticketjes en rekeningetjes had bijgehouden van al mijn onkosten (eten, vervoer, drank,...) Dat heb ik zo goed mogelijk geprobeerd: Ik heb de prijs van iedere Burek, iedere cola, ieder brood telkens nauwkeurig per dag in mijn agenda genoteerd, maar natuurlijk heb ik niet overal een ticketje van. In iedere winkel heb ik ernaar gevraagd, maar er was altijd een reden om het mij niet te geven: de machine was kapot of ze hadden geen inkt meer of geen papier of blablabla... Zijn antwoord: als ik geen ticketje heb, kan ik je niet terug betalen... Nu, dat zullen we nog wel zien!!! (Ik zal wel zorgen dat ik ticketjes vind!).
Daarna begon hij een discussie over hoeveel we waren overeengekomen voor de huur voor Adam's appartement (waar ik nu nog woon!) Ik heb Adam al betaald en nu kwam Armel af dat dit niet het juiste bedrag was en dat ik dat niet had moeten betalen... Echt, mijn geduld heeft mij op dat moment eventjes in de steek gelaten! Ik heb voorgesteld dat hij voortaan overal een contract van maakt zodat er geen misverstanden meer kunnen gebeuren en dat ik niet meer de sigaar ben mbt hun slechte COMMUNICATIE... Hij sloot het gesprek af met een grapje en de volgende woorden:"Prvi se mačići bacaju u vodu..... Ask someone to translate this,talk to you later" Na wat onderzoek zou dit moeten betekenen: "De eerste kattejongskes zijn in het water gevallen." ;-) Nu met hem is alles uitgebabbeld!

Ah, het heeft me wat opgelucht om eens alles te kunnen neerschrijven! Straks ga ik mijn valies terug maken om morgen te verhuizen. Hopelijk ontdek ik geen nieuwe frustraties!!

PS: Jullie moeten nu niet denken dat ik het hier beu ben en terug naar huis wil komen hihihihi... Neenee integendeel, morgen is een nieuwe dag en gaan we er weer helemaal tegenaan!!!

Terug verhuizen...

Vandaag ben ik weer op zoek gegaan naar een nieuwe woonst. Mijn verblijf bij Adam zit erop. Donderdag vlieg ik hier buiten (maar dat wist ik op voorhand). Spijtig! Ik had hier alles wat ik nodig had. Nuja, vandaag dus terug gaan zoeken en ik heb 'weeral' iets fantastisch gevonden...

Het is een groot huis (maar deze keer aan de andere kant van de rivier, de kroatische kant) met een grote tuin + een voortuin. Echt fantastisch om deze zomer een deftige barbeque te houden!Het huis heeft 3 grote slaapkamers, een living, keuken en een badkamer. Momenteel leeft er een gast van Brcko die hier in Mostar studeert. Hij zal 2 maanden de tijd krijgen om iets anders te zoeken.

De bedoeling is om met 3 vrijwilligers van EVS in dit huis te wonen. Maar aangezien ik hier nog altijd alleen ben, zal ik enkele weken of maanden met die gast moeten samenwonen. Maar dit kan nog interessant worden... Donderdag rond een uur of 4 verhuis ik, dus ik kan weeral mijn valiezen gaan pakken!!! Ik probeer zo snel mogelijk jullie wat foto's door te sturen en mijn adres (dan kunnen jullie mij massaal gaan bekogelen met brieven... HINT ;-)

Enkele foto's...

Dit is mijn mentor Armel. Hij heeft mij geholpen om het project te schrijven. Hij is ook de persoon die mij helpt bij problemen of bij mijn zoektocht naar een appartement. Hij is heel druk bezig met vanalles en nog wat en wordt constant op zijn gsm gebeld! MAAR hij is er als ik hem nodig heb en ik kan hem dag en nacht bellen! Dus het is ne 'goeien'!
Vandaag ben ik terug naar de community geweest! Het was een beetje onwennig maar heel gezellig. Ze zijn zelfs beginnen zingen! Dit zijn 5 gasten van de commune die op de foto wilden. Ik moest er ook bij zeggen dat ze nog steeds op zoek zijn naar een mooie vrouw. Liefdesbrieven of dergelijke wil ik gerust voor jullie bezorgen!









Alles wat je hier ziet, hebben ze zelf gebouwd (of de bewoners voor hen).Het is er in feite heel mooi! Het kleine huisje dat je ziet met het rode dak is een waterput.
Alle trappen, iedere omgeining is gebouwd met overschotten van stenen van verwoeste huizen uit de oorlog!

Ze hebben ook een soort van kerk-kapel gebouwd. Iedere dag wordt er 2x gebeden. (De mensen die er zitten zijn allemaal Kroaten). Tijdens dit gebidsmoment wordt er vooral gezongen!

Zaterdag 24 november en zondag 25 november: een weekendje Kroatië

Er zijn weeral enkele dagen voorbij (de tijd vliegt hier) en er zijn weeral enkele dingen gebeurd!

Dit is één van mijn leraressen. Ze is 22 (denk ik) en ze is echt heel maf! Maar ze weet hoe ze les moet geven dus dat is het voornaamste voor mij!

Mijn eerste taallessen heb ik achter de rug. Enkele studenten die Engels volgen moeten in het kader van hun opleiding de vrijwilligers (ik dus, want momenteel ben ik hier nog alleen) in Mostar taalles geven. Je kan je dus al voorstellen in wat voor sfeer deze lessen gegeven worden. Maar eigenlijk vind ik het nog niet slecht. Iedereen kan een taal leren uit een boek maar het is vooral belangrijk om te weten hoe de mensen in het echt, op de straat spreken… Dus we kunnen niet beter zijn dan met studenten (die zich ECHT student voelen)! Ik leer nu vooral nuttige woorden en zinnen die veel gebruikt worden! Daarnaast zie ik het ook als een voordeel om mijn sociaal leven hier verder uit te bouwen. Zoals ik al heb gezegd wil ik hier mijn 9 maanden niet constant optrekken met Amerikanen! Ik wil met mensen van hier mijn tijd spenderen en babbelen. Dus mijn leraar en leraressen zullen mij wel eens in het weekend meenemen in het uitgangsleven!


Zaterdagmorgen ben ik samen met Katie, Adam en Fedja naar Split getrokken. Aangezien ik hier nog altijd niet geregistreerd ben in BiH, moet ik dringend alle formaliteiten in orde brengen. Dit betekent ook dat ik een stempel in mijn paspoort nodig heb. Ik had dit aan de grens gevraagd toen ik hier aankwam, maar daar zeiden ze dat het niet nodig was. Hier aangekomen, bleek dat ik die stempel wel nodig had. Dus ik had een goeie reden om naar Split te trekken dit weekend!


Een wereld van verschil tussen Kroatië en Bosnië. De gebouwen, de omgeving, alles gewoonweg (moeilijk om te beschrijven). De kust van Kroatië lijkt wel één of andere europese badstad… ;-) Ik moet wel toegeven dat de verandering van lucht en de warme zonnestralen mij enorm deugd hebben gedaan. Eindelijk eens niet de geur van vieze uitlaatgassen of de typisch bosnische geur van “houtstoven”… Het leek frisse, pure lucht!! Ik denk dat het tegen de 20°C moet geweest zijn dit weekend. Het was zalig! Na enkele bezoekjes aan musea en een fikse wandeling door de prachtige straten van het oude stadsgedeelte van Split, vonden we een supergezellig restaurantje aan de kust. En wat stond er op het menu??? Natuurlijk een visschotel (waar je 4 dagen van kan eten)! Ik heb mijn vingers afgelikt!



Na het vullen van de hongerige magen, volgde een dessert van rode wijn op een bedje van politieke discussies… Je moet weten dat ik met 3 mensen op stap was die bezeten waren van de balkanpolitiek (en misschien wel politiek in het algemeen). Dus je kan je al voorstellen, ik tussen 3 amerikanen die het super vinden om op een zaterdagavond te discussieren over politiek. Natuurlijk alledrie om ter luidst. Ik moet zeggen dat ik mij kostelijk heb geamuseerd (niet met de inhoud van de discussies want dat was veel te ingewikkeld voor mij). Maar hun handelingen, gezichtsuitdrukkingen, stemverheffingen, uitspattingen over het al dan niet stemmen voor een bepaalde partij… SUPER!!! En natuurlijk werd dit hele tafereel vergezeld van liters wijn. En ze bleven maar drinken en het volume van het gesprek werd lachwekkend!! Tot ze plots door hadden dat ik eigenlijk met hen zat te lachen… Het was een gezellige, interessante maar o zo vermoeiende avond.


’s Morgens werd er vroeg opgestaan, een goed ontbijt en een bezoek aan het stadsmuseum later, vertrokken we richting Trogir (ligt iets ten noorden van Split). Niet zo groot, maar echt heel gezellig! Het weer was fantastisch!!! Ik heb er echt van genoten. De kroatische kust is prachtig! Rond 16u keerden we terug richting Mostar en begon het pijpestelen te regen! Na een kleine discussie kregen we eindelijk de stempel in ons paspoort want dat was de uiteindelijke missie van dit hele avontuur…

Aangezien ik niet alle foto's hierop kan zetten kan je ze allemaal op het volgende adres bekijken: http://picasaweb.google.be/charline.libbrecht

HET PROJECT

Ok, misschien wordt het eens tijd dat ik wat meer vertel over het project! Ik heb zo de indruk als ik mijn mailtjes lees, dat jullie enorm benieuwd zijn. Ik zal proberen om alles zo goed mogelijk uit te leggen want soms geraak ik er zelf geen wijs uit.

Er staan mij hier enkele taken te wachten. Mijn project is onderverdeeld in 3 stukken:

Abrasevic (20%):
Dit is het jeugdcentrum hier. Zij organiseren regelmatig culturele evenementen (films, concerten, tentoonstellingen,…), festivals, werkkampen, workshops, seminaries,… Maar ze zijn ook nog altijd bezig met de heropbouw van de lokalen. Ik zal vooral ingezet worden voor externe communicatie, administratieve taken, vertalen van documenten in het engels, fundraising, subsidiedossiers invullen, promotie maken voor activiteiten in Abrasevic en overal waar ze mij nodig hebben of mij kunnen gebruiken.
Daarnaast zal ik ook via deze weg de mogelijkheid krijgen om EVS en vrijwilligerswerk te promoten aan alle jongeren hier.

Concreet: mijn eerste opdracht komt eraan op 5 december. Naar het schijnt is het dan ‘dag van de vrijwilliger’. Ik zou samen met mijn mentor Robyn een dag in elkaar moeten steken met de lokale vrijwilligers van Mostar voor alle kinderen hier. Dit betekent dat ik terug voor 1 dag chiroleidster zal mogen spelen! ;-) Daarnaast wordt ik verondersteld om mijn ervaringen als buitenlandse vrijwilliger te promoten in een soort van persconferentie. Wat ik mij er concreet moet bij voorstellen weet ik niet, maar ik hoop dat het niet is wat ik vrees wat het zal zijn. Aangezien ik hier nog altijd als enigste buitenlandse vrijwilliger van EVS ben, berust alle verantwoordelijkheid dus op mijn schouders (haahah)… dat belooft!

Asocijacija Graditelji Mira (10%):
Dit is de organisatie van mijn mentor Armel. Dit is een organisatie die hier instaat voor lokaal vrijwilligerswerk met als bedoeling de vrede te vergroten en de etnische verschillen te verkleinen.
Ik zal vooral ingezet worden wat betreft de planning en organisatie van de verschillende internationale activiteiten die de organisatie te wachten staat in 2008. Het zou dus kunnen dat ik hiervoor eens naar het ‘buitenland’ moet. Er is ook een bekende campagne aan het lopen: ‘All different All equal” waar ik voor de follow up zal moeten instaan…
Concreet is hierrond nog niet veel gebeurd, maar dat komt nog…

Udruzenje roditelja za borbu protiv ovisnosti Mostar (50%):
Letterlijke vertaling: organisatie van ouders die vechten tegen drugsverslaving Mostar. Hier zal ik het meest tijd spenderen. Wie werkt er hier? Een psychiater, 2 dokters (neuropsychologen), 3 verpleegsters, een sociale werkster, een securityman en enkele ex-druggebruikers die nu ook instaan voor de begeleiding van groepsgesprekken.

Dit is Zeljko. Hij is een ex-gebruiker maar is al enkele jaren clean. Het is een goeie gast! Enkele dagen in de week gaat hij naar de commune om er gesprekken te hebben met de bewoners van de commune. Momenteel neemt hij mij onder zijn vleugels en begeleidt hij mij wanneer we naar de commune gaan. Hij spreekt geen woord engels dus de communicatie verloopt nog heel stroef maar ik kan mij al verstaanbaar maken...

Deze organisatie staat in nauwe samenwerking met de ‘community’. Dat is een soort van commune waar 10 druggebruikers leven. Zij leven op een berg. Ze moeten zelf in hun levensbehoeften voorzien: ze telen zelf hun groenten en fruit, ze hebben zelf hun huizen en een kerk gebouwd, ze hebben dieren om te verzorgen,… Zij krijgen geen medicatie. Zij moeten proberen met elkaar te leren leven en 2 keer per week hebben ze groepsgesprekken + individuele gesprekken. Ze komen naar de commune op vrijwillige basis en kunnen ook op elk moment de commune verlaten. Na een bepaalde periode worden ze terug losgelaten in het hol van de leeuw in Mostar… (wat hier de bedoeling van is moet ik nog uitzoeken)…

Daarnaast staat het centrum ook nog in samenwerking met het ziekenhuis. Meer informatie hierover moet ik nog uitpluizen…

Het hoofddoel is dat ik hier zal kunnen leren hoe ze hier tewerk gaan wat betreft medicatie, therapie, counseling,… maar ook dat ik een eigen inbreng zal hebben vanuit mijn eigen ervaring en kennis. Het uiteindelijk doel is om ervaringen en kennis met elkaar uit te wisselen.
Concreet: ik zal kunnen assisteren in hun behandelingen, bezoekjes brengen aan de commune (proberen het vertrouwen van die gasten te krijgen zodanig dat ik ook met hen zal kunnen werken) en ook enkele administratieve taken in het centrum…

Daarnaast wordt er van mij verwacht dat ik hier ook enkele nieuwe dingen zal kunnen helpen realiseren: het zou de bedoeling zijn om een nieuwe NGO op te zetten. Een NGO voor gasten met een drugprobleem. Organiseren van sportaktiviteiten, geven van trainingen (voor hen, maar ook kunnen ze zelf trainingen in scholen gaan geven aan jongeren), psycho-educatie, groepsgesprekken,… zouden op het programma moeten staan. Op die manier hebben die gasten iets om handen en kunnen ze misschien beter reïntegreren in de maatschappij. Ik zou hen dus kunnen helpen door hen hierin te ondersteunen en een soort van structuur in een nieuwe organisatie aan te bieden. Op die manier wordt er gehoopt dat ze een positiever zelfbeeld creëren en dat ze zich belangrijk gaan voelen voor de maatschappij. Met dit opzicht wordt gehoopt dat ze van de drugs afblijven… Ik zou helpen bij de opbouw van deze nieuwe NGO maar het is wel de bedoeling dat dit ook blijft bestaan als ik weg ben. Dus de ideeën en uitwerking zal vooral van hen zelf moeten komen!

Een tweede opdracht voor mij zal zijn om een website te construeren voor deze NGO. Omdat ik niet zoveel van websites afweet, zal ik eerst een cursus moeten volgen om de basis van dit alles een beetje onder de knie te krijgen. Daarna zal ik geld moeten vinden om deze site op het net te krijgen. Een derde stap zal zijn om de site inhoud te geven en die uiteindelijk ook up to date te houden… Dit alles zal in samenwerking moeten gebeuren met die gasten (voor wie alles bedoeld is natuurlijk)…

Vanavond ben ik de commune een bezoekje gaan brengen. Momenteel wonen ze er met 7 mannen. De jongste is 26 en de oudste is 34. Het was een beetje onwennig in het begin maar het ijs werd gebroken door enkele mopjes te vertellen en onszelf voor te stellen aan elkaar… Het was een kort bezoek (1u) maar heel interessant! Ik zie het helemaal zitten om samen met die gasten aan iets te werken. Ik ben er zeker van dat ze allemaal heel boeiende verhalen zullen te vertellen hebben. En iedereen die daar woont wil van het drugsprobleem af. Dus ze zijn gemotiveerd… da is toch al positief!! Op het einde vroegen ze of ik niet wilde blijven voor het avondeten, maar jammergenoeg was er daar geen tijd meer voor… Maandag ga ik terug en zal ik ervoor zorgen dat ik veel honger heb ;-) Toen ik wegging, kwamen ze mij achterna gehold met 2 roosjes vanuit de tuin en een mandarijntje voor onderweg! (De roosjes staan al in het water!)

Een hele boterham deze keer! Morgen ga ik naar de universiteit voor mijn ‘eerste’ taalles!

Bezoekje van een vriend!

Het is niet de gewoonte dat je in Mostar sneeuw ziet. Toch konden we dit weekend op de bergtoppen genieten van dit witte tafereel...

Dit weekend was ik niet alleen. Vrijdagavond kreeg ik het bezoek van mijn beste vriend Dario. Hij had een busrit van bijna 5u achter de rug. Doordat het overal in Bosnië massa’s sneeuwt, kon de bus slechts aan 10km/u zijn tocht verder zetten. Een licht gefrustreerde Dario stapte rond 20u45 uit de bus. Hier in Mostar konden we genieten van een zware regenstorm en kregen we bezoek van ‘Bura’ (dit is een ijskoude wind vanover de zee). Het was dus gauw beslist: we zouden die avond op het gemakske in het appartement doorbrengen. Nog vlug naar de winkel om wat voedsel in te slaan en we konden ons isoleren en proberen te verwarmen in het appartement! Ik kon genieten van zijn geweldige kookkunsten. Hij vond dat ik lekkere frietjes verdiend had, dus heeft hij frietjes voor mij gemaakt (haha)! Het was een rustige avond.

’s Morgens stond er een lekkere omelet met kaas voor mijn neus vergezeld van een tas muntthee en vers uitgeperst fruitsap! ’s Avonds mocht ik tonen wat ik kon (allé in de keuken dan toch…)! Ik liet hem proeven van verse kip met rijst op een bedje van verse groenten en een zelfgemaakt currysausje. Zijn reactie sprak boekdelen toen hij begon te eten… Het was dus goedgekeurd! Na het eten zijn we als een blok in slaap gevallen en schrok ik plots om 21u wakker. Het was tijd om uit te gaan!! We trokken naar Abrasevic waar een ’50 party aan de gang was! ‘Jailhouse rock’, ‘i’m singing in the rain’, ‘raindrops keep falling on my head’, ‘boogie woogie’,… Iedereen was van de partij… Het was een korte maar gezellige avond.


Zondag was op het gemakske. De bus rond 16u bracht hem terug naar Travnik…

Snow in Travnik

Hey dit zijn enkele foto's die ik vanmorgen van Dario doorgestuurd kreeg... Ik vind het super jammer dat ik daar nu niet kan van meegenieten!! Ik voel mij direct weer een klein kind als ik dit zie... Toch super om met sneeuwballen naar elkaar te kunnen gooien?

Limo... hahaha

Hallo allemaal,

Ik vond dat ik dit jullie toch niet mocht onthouden!!! Na een vergadering met enkele dokters van het centrum (waarover ik jullie later meer zal vertellen... mijn project begint eindelijk wat op gang te komen...) belde Vera haar broer op of hij ons wilde komen oppikken. Zij wilde persé weer gaan vogelpieken.. haha... Ik denk dat ik haar vaste vogelpiekpartner zal worden... Toen hoorde ik plots ne claxon!!

Daar stond nondorie een oude mercedes voor mijn neus... een heuse limousine als het ware!!! Een beetje onwennig stapte ik in de auto!

Ik heb mij ziek gelachen tijdens de rit! Vera zat niet helemaal op het einde van de zetel; met als gevolg: telkens de auto stopte of draaide vloog Vera heen en weer in die megagrote ruimte... Ze probeerde zich vast te houden langs alle kanten, maar niets mocht baten! Persoonlijk vind ik dat ze er een beetje zeeziek uitziet op deze foto!!! ;-)

Echt mensen, deze rit was fantastisch!! Ik heb nog een kwartier zitten lachen nadat we al waren uitgestapt!

Een kleine bijdrage vandaag maar dit mocht ik jullie echt niet onthouden... ;-)

Cao moji prijatelji, vidimo se kasnije (salu mijn vrienden, tot later)

Verschillend!

Prachtige kerken aan de kroatische zijde van Mostar! Er is een verschil tussen deze 2 kerken maar ik ben er nog niet helemaal uit wat het verschil juist is...

Dit zijn mijn vogelpiek partners: links zie je Vera (directrice van het centrum), in het midden staat de vriend des huizes en rechts zie je de broer van Vera en ook de eigenaar van het café!

Jullie vragen zich waarschijnlijk stillaan af hoe het nu eigenlijk zit met mijn project! Rustig aan mensen, we leven hier in Bosnië é… Polako! Iedere dag zijn er vergaderingen gepland met iemand van het centrum voor drugspreventie en telkens vertrek ik met een nieuwsgierig gevoel. ‘Zouden we vandaag over iets concreets praten? Zouden we beginnen met een werkschema op te stellen? Zouden we beginnen met enkele afspraken te maken?’
Gisteren en vandaag had ik een bijeenkomst met de directrice van het centrum: Vera! Na een misverstand wat de plaats van afspraak betreft, ontmoetten we elkaar (Robyn, Vera en ik) in een winkelcentrum. Het begint al goed om hieraan de definitie van vergadering te geven. Na een echte koffieklets in het bosnisch (want Vera kan geen letter engels) over het weer en het toerisme in Mostar en de verschillen tussen de Bosniërs/moslims – Kroaten/katholieken, zat ik nog steeds geboeid te wachten op informatie over mijn project! Plots staan de 2 dames recht en ze begeven zich naar de supermarkt!!! Eigenlijk vond ik dat nog een goed idee want ik moest toch nog enkele dingen kopen (maar ik had geen flauw idee wat dat mijn project had te maken). Nu, ik begin dus het mandje te vullen met vanalles wat ik nog nodig had om eens lekker te koken en wat voorraad in huis te hebben… We komen aan de kassa, ik haal mijn geld uit en Vera wordt kwaad. Om een lang verhaal kort te maken ben ik met een hele voorraad naar huis gegaan en heeft Vera alles voor mij betaald!!! Super!

Toen ik dacht dat ik alles al had gehad, vertrok Robyn en bleef ik alleen achter met een ‘niet engels sprekende’ Vera. Ze wilde mij een rondleiding geven in Mostar. Je kan je al voorstellen dat ik van haar toeristische gidsenuitleg niet veel begrepen heb! Na een dik uur wandelen stoppen we voor een café. Als ik het goed begreep moest dit het café van haar broer zijn. Ik ga binnen en ik zie twee oudere mannen aan een tafel zitten. Dit moest haar broer en een vriend zijn. Na een korte voorstelling beginnen ze allemaal ferm te lachen. Ik ben dat hier al gewoon. Je probeert je verstaanbaar te maken en dan moet je blijkbaar iets ongelooflijks stoms hebben gezegd tijdens je voorstelling. Het kan natuurlijk ook zijn dat er iemand gewoon een grapje maakte… Dat weet je hier nooit! Het beste is om gewoon een kleine glimlach op je gezicht te toveren ;-) En toen ik begon te realiseren hoe fantastisch vergaderen hier kan zijn, stond ik te vogelpieken (= pikada) met drie 55-plusers!! Ongelooflijk tot waar een vergadering kan leiden!

Tijdens dit hele avontuur heb ik ook ontdekt hoe verschillend Mostar is. Mensen spreken hier over ‘de andere kant’. Aan de ene kant van de brug leven de moslims (dit is ook de kant waar ik momenteel verblijf), gedecoreerd met tal van moskeeën, imamse gezangen, hier en daar een klein winkeltje waar je je kan voorzien in de basisbehoeften, bedelende roma’s, oude huisjes en o zo gezellig… Aan de andere kant van de brug leven de katholieken (Kroaten). Hier zegevieren de geluiden van de klokken in de kerk, grote boulevards en parken, mega grote shoppingcentra, grote complexen in heropbouw, sjieke opgetutte madammekes… Een echte cultuurshock door enkel en alleen de oude brug (stari most – mostar) over te steken!! Elke kant heeft zijn postkantoor, zijn scholen, zijn ziekenhuis,… vanalles bestaan er 2 versies!

De oorlog is nu 12 jaar voorbij, mensen proberen verder te gaan met hun leven en wonen bij en naast elkaar. Maar als je goed naar hen luistert, dan hoor je nog zoveel haat en woede en onbegrip. Ik heb nu al verschillende verhalen gehoord van de 3 kanten (Bosniërs, Serven en Kroaten). Verhalen over verlies van familie en vrienden, pijn, verdriet, honger, gruwelijke beelden op het slagveld,… en uiteindelijk spreekt iedereen over één en hetzelfde gevoel. Het zijn allemaal dezelfde verhalen die je hoort, ze komen alleen uit een verschillend mond dat vanuit een ander perspectief praat! Iedereen heeft afgezien van deze oorlog! En als puntje bij paaltje komt is iedereen gelijk! Iedereen is hier moordenaar en slachtoffer geweest…

Een rustig maar productief weekend...

Als je binnenkomt in het appartement is dit de gang. De eerste deur rechts is de badkamer. De tweede deur rechts is de keuken en de derde deur rechts is de living. De eerste deur links is het bureautje van Adam waar hij al zijn documenten en papieren bewaart voor zijn onderzoek (een echte zwijnestal), de tweede deur links is mijn kamer en de deur recht voor je is Adams slaapkamer...
Onze keuken!
De eetkamer met uitzicht op de Neretva...
De living met een hardwerkende Adam liggend in de zetel
En zo startte onze vrijdagavond gezellig met enkele hapjes en een drankje... Hoe de avond geëindigd is kan ik jullie jammer genoeg niet tonen!

Dit is onze badkamer. Maar ik heb al gemerkt dat de kwaliteit niet alles is en dat het redelijk donker is.
Dit is mijn kamer. Het stelt niet veel voor, maar ik heb een warm bed en als het nodig is, heb ik een plaats voor mezelf!
Dit is ons prachtig uitzicht vanop het terras... Geniet gewoon eventjes mee!!

Huihui,

Vrijdag had ik een tweede vergadering met de drugkliniek hier in Mostar waar ik mijn project zal doen. Zoals goede gewoonte hier werd er nogmaals niets concreets verteld. Het was een soort van ‘tweede’ kennismaking ;-) Nu, 1 ding is wel duidelijk, als ik hier wat zal willen bijleren op professioneel vlak dan moet ik zo snel mogelijk de taal leren. Anders kan ik onmogelijk therapieën en groepsgesprekken volgen.
Na het formele gesprek (waarin niets werd gezegd, uitgenomen enkele flauwe moppen die ik niet begreep) volgde er een koffietje in een sjiek hotel met enkele dokters. Na een half uur te zitten slurpen aan hete thee en stom rondkijkend wat die dokters allemaal tegen elkaar in een vreemde taal aan het zeggen waren, schrok ik plots op van enkele klanken die op engels moesten lijken… ‘What are your expectations of the project? What do you want to do here? What can we do for you?’ Ik dacht dat er een mirakel was gebeurd: eindelijk iemand die mij vroeg waar het project om ging en wat ik hier eigenlijk kwam doen. Dinsdag, morgen dus, hebben we nogmaals afgesproken; hopelijk om ditmaal iets concreets af te spreken. Ik zal in ieder geval gewapend met boeken en voorbereidend materiaal ten strijde gaan!

Na deze vergadering stond ik te popelen om te verhuizen! Ik heb maar 3 zakken bagage mee maar ze wegen gelijk lood en het regende pijpestelen! Dus moest ik een taxi vinden. Om een lang verhaal kort te maken. Mijn hele verhuis heeft meer dan een uur geduurd: het vinden van een taxi, het rondrijden in de stad tot de taxichauffeur mijn eerste verblijfplaats vond, het niet gereglementeerd parkeren van de auto, het ophalen van mijn bagage die van de 3de verdieping moest komen via de trappen, het rondrijden in de stad op zoek naar mijn tweede verblijfplaats en het netjes afzetten van mij en mijn bagage… Dit alles heeft mij 5 euro gekost! Ge kunt hier toch niet sukkelen é… Tis een batje!

Eindelijk aangekomen in mijn ‘welverdiende’ appartementje bij Adam! Ik ben wat salami en kaas en nootjes en wat fruit gaan halen naar de winkel om het wat gezellig te maken in mijn nieuwe stek… Algauw ging de bel: Robyn, mijn mentor, wilde weten hoe ik het maakte. Een uur later stonden Tory en Katie voor de deur (Robyn had hen blijkbaar uitgenodigd…)! Het werd allemaal heel gezellig tot de bel weer ging… Adam vond dat het er allemaal heel leuk aan toeging en dus had hij nog maar enkele amerikaanse vrienden van hem uitgenodigd… Ik was dus eindelijk gesetteld in Bosnië met de bedoeling om mij helemaal onder te dompelen in de bosnisch taal en cultuur… Nu zat ik wel niet aan tafel zeker met maar liefst 8 Amerikanen die probeerden om ter luidst hun zegje te doen…?? Ongelooflijk! Ik dacht dat dit alleen maar in de films bestond. Maar nee, geloof me, het is echte realiteit!!!

Rond 21u hoorde ik ze mompelen om nog iets te gaan eten… Oh mijn god, het kon niet waar zijn: een tweede mirakel op dezelfde dag werd geschied! Bij een vriendelijke uitnodiging om hen te vergezellen heb ik al even vriendelijk het aanbod geweigerd! Ge kunt niet geloven mensen hoe blij ik was om ne keer eventjes op mijn gemak, alleen in mijn nieuwe huisje te zijn… Een goeie vlaamse film vervolmaakte mijn vrijdagavond!

Zaterdag en zondag heb ik vooral mijn tijd in het appartement gespendeerd. Zaterdag ben ik fris opgestaan en gaan shoppen. Het was prachtig weer. De geur van groenten en fruit in het huis ontbrak me, ik vond dat de koelkast er iets gevulder mocht uitzien en dat de vloer een stevige poetsbeurt nodig had… Reden genoeg om mij in de shop helemaal te laten gaan! Na de huishoudelijke taken heb ik mij in de bosnische woorden –en andere taalboeken verdiept! Zoals ik al heb gezegd, hoe sneller ik kan spreken hoe sneller ik hier effectief ook iets kan doen! Ik wil mijn 9 maanden niet alleen doorbrengen met die fantastische, sympathieke amerikanen die alleen maar engels willen en kunnen praten. Enkel Robyn die hier al 3 jaar woont kan haar ‘vrouwtje’ staan in de lokale taal!

Van zodra ik meer details kan geven over mijn werkelijke project dan zal ik jullie daar zo snel mogelijk van op de hoogte brengen. Want het begint bij mij ook al echt te kriebelen om van start te gaan! Maar zoals ik al goed heb geleerd dat geduld een schone deugd is, kan ik die deugd hier alleen maar verder toepassen…

Even mostar(d) proeven??

Dit zijn enkele sfeerbeelden vanuit Mostar. Zoals jullie dus kunnen zien é, het is hier echt prachtig! Hopelijk kunnen jullie aan de hand van deze foto's een heel klein beetje begrijpen waarom ik dit land heb uitgekozen... De wonden na de oorlog zijn nog steeds te bespeuren maar wonden kunnen genezen. Het vraagt alleen wat tijd en geduld. En vooral mensen die de schoonheid van het land en de mensen zien naast deze wonden...

We hebben tijd... polako!!

Alles verloopt hier allemaal op een heel rustig tempo. Is het vandaag niet dan doen we het morgen wel. Tijd is hier een heel relatief begrip. Een afspraak om 11u betekent dat je zeker een half uur later mag toekomen en dan ben je nog op TIJD!

Hetzelfde geldt met het uur waarop wordt gegeten. Men eet hier wanneer men honger heeft. De restaurants of cafeetjes serveren de hele dag eten en niet alleen tussen 12 en 14... Eigenlijk wel handig moet ik zeggen.

Kan je geloven dat dit eigenlijk de grootste aanpassing voor mij is?? Niet de taal of het eten of de 3 verschillende religies... Ik die altijd mijn agenda bij de hand heb om mijn dag zo goed mogelijk te organiseren... Wel die agenda gebruik ik nu om interessante websites of emailadressen of nieuwe bosnische woorden in te noteren...

Ik ben er bij gevolg dan ook zeker van dat het begrip 'stress' hier weinig of niet voorkomt. De enigste plaats waar ik al enige stress heb ondervonden is in het verkeer. Niet dat er enige vormen van agressie in het verkeer te bespeuren zijn, maar de chauffeurs beginnen al te claxoneren wanneer ze 3 seconden ergens moeten wachten. Dus waag het niet wanneer de verkeerslichten op groen springen om met iets anders bezig te zijn. Het is de kunst om zo snel mogelijk te vertrekken anders krijg je een orkest claxonerende chauffeurs naar je hoofd geslingerd...

Ik las iets heel interessants ivm tijd op het blog van Elise. Ik kon het niet beter verwoorden. Daarom wil ik het hier citeren: 'Nu kan dit betoog gemakkelijk uitmonden in de volgende filosofisch-antropologische cultuurbeschouwing, dat 'tijd' een typisch Westers begrip is, dat enkel westerlingen 'hun tijd kunnen verspillen', of 'geen tijd' kunnen hebben. Want dat bij ons tijd meetbaar is, en kostbaar. In andere niet-westerse culturen is tijd een ander, minder kostbaar begrip, mensen hebben er bijgevolg alle tijd. Zoals een Afrikaan ooit zei: 'You have the watch, we have the time'.

Donderdag 8 november 2007: een bewogen dag...

Deze morgen had ik een afspraak met een organisatie 'Sunce' genaamd (= zon)... Dit is een organisatie die ontstaan is vanuit ouders die een gehandicapt kind hebben. Het is een plaats waar kinderen en volwassenen met een handicap terecht kunnen om er enkele activiteiten te doen... Ik mocht er vandaag een kijkje nemen... Het was echt een supertoffe ervaring. We hebben samen kerstkaarten met onze vingers geschilderd... Het was heel moeilijk om met die mensen te communiceren omdat iedereen er ten eerste bosnisch sprak en ten tweede omdat veel van die gasten een spraakgebrek hadden... Dus communicatie was zo goed als niet mogelijk!!! Maar ik ga er zeker nog eens een kijkje nemen in de toekomst. Misschien is er wel een samenwerking mogelijk tussen deze organisatie en mijn gastorganisatie? Misschien kunnen 'mijn ex-drugsverslaafden' iets betekenen voor deze mensen met een handicap?? Mijn gedachten slaan weer op hol!

In de namiddag ben ik een kijkje gaan nemen naar Adam's appartement!!! SUPER! Ongelooflijk! Ik had nog geen drie stappen binnen gezet of ik had al voor mezelf beslist dat ik daar de komende maand wilde leven: 3 slaapkamers, internet, warm water, een badkamer, een keuken en een zalige living met balkon met een fantastisch uitzicht op Mostar en de oude brug!!! MORGEN VERHUIS IK!!!

's Avonds vond er in Abrasevic een concert plaats. Damir Imamovic kwam er zingen. Het moet hier één of andere bekende sevdah ( = traditionele muziek) zanger zijn... Voor slechts 5 KM (=2.5€) kon ik al een ticketje krijgen... Geloof me mensen het was ZOOO mooi!!! De muziek heeft mij op die manier geraakt dat er één enkele traan over mijn gezicht rolde...

Ik heb een klein filmke kunnen maken, hopelijk kunnen jullie er iets van horen... Het liedje heet 'Sunce' (=zon) en vond ik heel toepasselijk voor de dag en ook omdat ik zot veel van haar hou... (het filmke zal voor een andere keer zijn; het lukt mij totaal niet...)

Woensdag 7 november 2007

Vandaag kreeg ik onverwachts de vraag of ik naar een persconferentie wilde gaan. Natuurlijk!! Het ging over een organisatie ‘Sunce’ die werkt met kinderen met ‘speciale’ noden (syndroom van Down, mentale en fysiek gehandicapte kinderen,…). Morgenochtend ga ik die organisatie gaan bezoeken. Na afloop van de conferentie had ik geen flauw idee waarover de discussies gingen en wat er was gezegd. Ik had ook totaal niet door dat ik naast één of andere minister van gezondheid zat (haha)! Het is zo moeilijk om die mensen hier te volgen é: die praten hier allemaal zo snel en ze zingen. Ik vergelijk ze met gehaaste limburgers…
Vanavond had ik een kort gesprek met de directrice van de organisatie waar ik ga werken rond drugspreventie… Amai, ik ga hier tegen de lamp lopen zu!!!! Het eerste dat ze zei was: ‘ik hoop dat je niet ontgoocheld zal worden als je niets met de gasten zal kunnen bereiken…’ Goeie start dacht ik bij mezelf…
Daarna gaf ze wat uitleg over de organisatie en wat voor mensen zo allemaal naar het centrum gaan… 70% van de jeugd hier gebruikt drugs. De jongsten zijn 12 jaar. Ze nemen alles wat goedkoop en te vinden is: ze gebruiken geen cocaïne of heroïne want dat is te duur. Ze gebruiken speed, allerlei soorten pillen, drinken goedkope wijn tot ze in coma gaan,… Het maakt niet uit zolang ze maar iets in hun aderen kunnen spuiten… Ze gebruiken ook iedere naald die kunnen vinden op straat met gevolg dat ze bijna allemaal aids hebben of lijden aan één of andere ziekte. De meesten zijn suïcidaal: ze hebben een laag zelfbeeld en hebben totaal geen toekomstperspectieven. Dus waarom zouden ze willen verder leven?
Ik zal dus mijn handen vol hebben met die gasten. Ik zal mij op de eerste plaats een beetje gedeisd houden en vooral luisteren wat ze te vertellen hebben en proberen om hun vertrouwen te winnen. Ik vrees dat ik dan pas iets met hen zal kunnen doen. Nu we zien wel, ik vind het in ieder geval heel interessant. Vrijdag heb ik een volgende afspraak met het centrum…
PS: mensen wees niet bang, ik zal voorzichtig zijn en ik word omringd door immens veel goeie begeleiders…

Maandag 5 november 2007 en dinsdag 6 november

Dit is mijn psychisch gestoorde huisbazin...
En haar 80 jarige dove moeder...

Mijn eerste avond in Mostar... MOSTAR = STARI MOST = oude brug
Dit is Robyn en zij wordt mijn mentor de komende maanden...
Dit zijn Adam en Tory tijdens ons avondje mixed meat...
Dit is Katie. Zij blijft ook hier in Mostar...

Na 1 uur stil te staan in de file kwam ik maandag aan in Mostar met reuzehonger. Armel (mijn mentor) had een kamer geregeld bij twee oude vrouwkes… De ene is doof en is 80 jaar de ander is haar dochter en lijkt te lijden aan één of andere psychische ziekte… Maar ze zijn heel vriendelijk! Alleen versta ik ze niet! Ze spreken niet alleen bosnisch, ze hebben ook geen tanden waardoor het voor mij nog moeilijker is om ze te begrijpen… (haha)

Na een lekkere lasagne die mijn maagje goed had gevuld had ik een afspraak met Armel. Na wat technische en praktische informatie stelde hij mij voor aan mijn ‘sociale’ mentor: Robin. Ze is Amerikaanse en is 27 en woont hier al 3 jaar in Mostar. Zij wordt verondersteld mij voor te stellen aan alle goeie cafés, leuke mensen, lekkere restaurants en andere leuke bezigheden…
Het duurde nog niet te lang of Tory en Katie kwamen erbij zitten: nog 2 amerikaanse vrijwilligsters… Geloof het of niet maar het is heel moeilijk om nog Kroaten en Bosniërs terug te vinden in Mostar met al die internationale vrijwilligers… (grapje natuurlijk). Het werd een leuke en boeiende avond.

Abrasevic is het jeugdcentrum hier waar een deel van mijn project zal doorgaan. Alles is nog heel vaag dus ik weet totaal nog niet wat ik hier concreet zal moeten doen. Het enigste dat ik weet is dat daar heel veel jonge mensen samen komen en dat daar het één en ander wordt georganiseerd qua muziek, kunst, cultuur, poëzie,… Dus ik vrees dat ik daar veel gesignaleerd zal worden…

Dinsdag 6 november 2007
Vandaag leerde ik een Canadees kennen. Zijn naam is Adam. Hij doet hier onderzoek in Brcko en Mostar. Vraag me niet welk onderzoek, maar ik denk dat het interessant is… ;-)

Armel stelde vandaag voor om een maand bij deze oude dames te blijven tot de andere vrijwilligers zullen aankomen… Vanaf december komen er 2 sloveneense, 1 tsjechische, enkele spaanse en 1 franse vrijwilliger bij. Dus ik moet wachten tot die hier zijn dan kunnen we een huis met zijn allen delen. Ik ben benieuwd hoe dat zal uitdraaien… Natuurlijk kunnen jullie je al voorstellen hoe mijn gezicht eruit zag toen Armel me dit voorstel deed??? Dus ben ik dan zelf maar op zoek gegaan naar een oplossing…

Na een mixed meat maaltijd vergezeld met enkele loza’s (sterken drank) met al die Amerikanen heb ik ervoor kunnen zorgen dat ik donderdag eens mag gaan kijken naar het appartement van Adam. Hij woont alleen in een mega groot huis met 3 aparte kamers, een keuken en badkamer en hij betaalt zich blauw… Dus misschien kan ik daar de komende maand verblijven??? EN… hij heeft internetaansluiting… Dat maakt dat ik heel wat werk voor mijn project van thuis uit zou kunnen doen.

Overdag is het hier echt heel warm! Ik loop hier gelijk nen toerist rond in mijn dikke, rode ski vest!!! (haha). ’s Avonds vriest het hier denk ik ofwel waait er een enorme koude wind door de straten…